Jakkolwiek by ta historia nie była naiwna i łzawa, mnie kupiła. Co więcej, jestem bardzo zaskoczony poziomem polskiego kina przedwojennego, po które nie sięgam zbyt często. Juliusz Gardan miał w głowie piękny wachlarz pomysłów. Większość zrealizował co najmniej dobrze.
Cienie grają tutaj olbrzymią rolę, bo dzięki nim namalowano najbardziej sugestywne sceny. Bardzo fajnie zmontowano też pierwszą rozprawę, gdzie wyobrażenia oskarżyciela, zderzają się z rzeczywistością. Wtedy to reżyser oskarżycielsko wymierza palec w stronę ówczesnego widza, mówiąc jak tak na prawdę wyglądało życie wielu polskich dzieci. Jego otwartość na sprawy społeczne jest godna podziwu.
Dużym plusem są sceny Biblijne. Zwiastują je już wszechobecne krzyże na samym początku. Później twórca z zamysłem dostosowuje historię by móc przemycić jakieś nawiązanie do znanych opowieści. Najlepsza jest zmiana ról Adama i Ewy w scenie gdy zakazany owoc wyciąga w stronę kobiety, mężczyzna, a ta po krótkim namyśle decyduje się go wziąć. Narodziny w stajence jak podejrzewam, również znalazły się tu nieprzypadkowo.
Zakończenie przynosi pewien zawód. Niby jest niespodzianka (do przewidzenia) oraz prowokująca do dyskusji sytuacja, a jednak zupełnie burzy to charakter dramatu społecznego, który bardzo mi przypadł do gustu. Mimo to "Wyrok życia" gorąco polecam.