Wybitny film Shohei Imamury z 1979 roku.
Oparta na faktach historia Iwao Enokizu, ktory w 1963 roku byl jednym z najbardziej poszukiwanych kryminalistow w Japonii.
Juz w dziecinstwie sprawial klopoty wychowawcze.
W mlodosci siedzial w wiezieniu, pozniej ozenil sie z kobieta, lecz skompkiowane realcje rodzinne miedzy bohaterem, jego malzonka i ojcem sprawily ze porzucil dom rodzinny.
Mordowal z zimna krwia, bez wyrazniego celu, choc zabieral ofiarom pieniadze, gdyz lubil zyc w luksusie.
Jezdzil po kraju i oszukiwal kolejnych napotkanych ludzi (niektorych rowniez zabijal) podajac sie za profesora z tokijskiego uniwersytetu badz prawnika. Poszukiwany przez policje znalazl schronienie w domu schadzek prowadzonym przez podkochujaca sie w nim kobiete i jej szalona matke.
Imamura dlugo przygotowywal sie do realizacji tego filmu, choc juz po ukonczeniu nie do konca byl zadowolony z efektu. Scenariusz oparl na bestsellerowej powiesci Ryuzo Saki oraz zapiskach policjantow prowadzacych sledztwo.
Glownego bohatera zagral Ken Ogata, pamietany z brawurowej kreacji Musashi Miyamoto w "Samurai Reincarnation" Fukasaku oraz roli ojca bohaterki w "Pillow Book" Greenawaya.
W "Vengeance is Mine" dal popis kunsztu aktorskiego bardzo przekonywujaco wcielajac sie w bezdusznego zabojce, ktory na pierwszy rzut oka wydaje sie normalnym inteligentnym mezczyzna po czterdziestce.
Film ma achronologiczna konstrukcje, czesto zostawia na chwile glowna postac by skupic sie na tych drugoplanowych (zona i ojciec).
Mimo iz juz na samym poczatku widzimy ze zostal zlapany i siedzi w policyjnym samochodzie, film wcale nie jest przewidywalny. Jako przyklad niech posluzy scena kiedy Iwao poznaje starszego prawnika, ktory zaprasza go do siebie do domu. W nastepnych ujeciach widzimy jak kupuje w sklepie mlotek, gwozdzie i tasme. Jestesmy niemal pewni, ze tasma posluzy sie do zwiazania ofiary, ktora zabije mlotkiem jak to juz mial w zwyczaju - tymczasem okaze sie, ze przedmioty te maja calkiem inne zastosowanie.
Film bardzo realistyczny, zwlaszcza sceny przemocy ukazane doslownie. Tym bardziej dziwi mocno surrealistyczne zakonczenie.
Plus 6 nagrod Japonskiej Akademii Filmowej, w tym za najlepszy film.