W nagrodzonym w Cannes, trzymającym za gardło i gęstym od emocji filmie Kantemira Bałagowa oglądamy miasto i ludzi podnoszących się z ruin. Opowieść o dwóch przyjaciółkach, które pragną otrząsnąć się z wojennej traumy, toczy się w 1945 roku w Leningradzie, który dochodzi do siebie po latach oblężenia. Bohaterki "Wysokiej dziewczyny", Masza i Ija, próbują nie tylko zapomnieć o tym, czego doświadczyły, ale także przypomnieć sobie kim były, nim zardzewiały ich plany, emocje i uczucia.

Jak zacząć żyć, gdy dotknęło się piekła? Kantemir Bałagow w swoim drugim filmie, którym potwierdza, że jest jednym z najciekawszych młodych twórców rosyjskich, przenosi nas do zniszczonego Leningradu tuż po drugiej wojnie światowej. W jednym z tamtejszych szpitali pracuje Ija zwana Tyczką – nieśmiała pielęgniarka, która popada w stany dziwnego otępienia. Gdy z frontu wróci jej przyjaciółka – energiczna Masza – obie dziewczyny wkrótce połączy nowa tragedia. Wojna u Bałagowa ma twarz kobiety – wyczerpanej, zdesperowanej towarzyszki, która w ojczyźnie nie zawsze była witana z honorami. Niejednoznaczna relacja bohaterek, lawirująca między pragnieniem miłości, manipulacją a okrucieństwem, pozwala reżyserowi "Bliskości" pokazać życie z wojenną traumą, bagażem doświadczeń, których nie da się udźwignąć.

Opowieść o dwóch przyjaciółkach, które pragną otrząsnąć się z wojennej traumy, toczy się w 1945 roku w Leningradzie, który dochodzi do siebie po latach oblężenia. Bohaterki Wysokiej dziewczyny, Masza i Ija, próbują nie tylko zapomnieć o tym, czego doświadczyły, ale także przypomnieć sobie kim były, nim zardzewiały ich plany, emocje i uczucia. Inspiracją dla młodego reżysera był wstrząsający reportaż noblistki Swietłany Aleksijewicz, Wojna nie ma w sobie nic z kobiety i tym, co wspaniały film Bałagowa czyni wyjątkowym, jest właśnie kobieca perspektywa.