Może nie jest to kino najwyższych lotów, ale jestem naprawdę miło zaskoczona! Nie jest to kolejna pusta komedia, jakich powstaje całe mnóstwo, a opowieść o człowieku, który nie bał się nie tylko marzyć, ale przede wszystkim realizować swoje plany. Bo Giorgio Rosa żył naprawdę i jego Wyspa Róży faktycznie istniała nieopodal Rimini.

Chociaż reżyser nie dysponował wielką dokumentacją dotyczącą wydarzeń dookoła jej powstania i losów, to wykorzystał wiedzę syna Rosy i bardzo zgrabnie przeniósł ją na ekran. Bohaterowie są sympatyczni, trudno ich nie lubić, a cały film bardzo dynamiczny. No i to jest faktycznie komedia! Absurdu, ale komedia, która bawi. Może nie wszystkim przypadną do gustu żarty o Kalabryjczykach, ale poza tym humor jest wyważony, nie-wulgarny.

To taki jeden z filmów, który dobrze obejrzeć w długi, mroźny wieczór. Klimat epoki (bo chodzi o 1968 rok) został ładnie oddany, a przy okazji można się czegoś dowiedzieć o człowieku, którego historia jest tak naprawdę nieznana szerszemu gronu, a przecież jego projekt był bardzo nowatorski (mam na myśli technikę stawiania filarów wyspy i inne rozwiązania w związku z samą „bryłą”) i dość przemyślany.

Więcej opowiadam tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=RjoYtJ3RL9M