Jest 1992 rok, trwa wojna abchasko-gruzińska. Na jednej z wielu wysepek w środku nurtu rzeki mieszka stary, gruziński rolnik Abga i jego nastoletnia wnuczka Asida, którzy usiłują uprawiać na niej kukurydzę. Otaczają ich patrole wojskowe obu stron. Pewnego dnia dziewczynka odkrywa, że na wyspie ukrył się młody, gruziński żołnierz. Idylla Kukurydzianej Wyspy się kończy.

Wczesną wiosną na rzece Inguri z niesionego prądem piachu powstają małe wyspy. Płachetki żyznej ziemi są zbawieniem dla mieszkańców pobliskich gór,  którzy uprawiają na nich kukurydzę. Na jedną z takich wysp co roku przybywa starzec z wnuczką,  by zbudować skromną chatę, wyznaczyć pole i zasiać ziarno. Tego lata w ich świat wkroczy siła bardziej bezwzględna od natury – polityka. Harmonię z przyrodą naruszą odgłosy walk. Rozlewająca się szerokim nurtem rzeka jest bowiem granicą dzielącą dwa skłócone narody – Gruzinów i Abchazów. W "Wyspie kukurydzy" o wojnie,  która niszczy wielowiekowe tradycje,  opowiada się w tempie medytacyjnym,  niemal bez słów, w konwencji uniwersalnej przypowieści. Wtopieni w dziewiczy krajobraz bohaterowie porozumiewają się spojrzeniami,  ale w konfrontacji z zagrożeniem ich zachowania tracą intuicyjność. Gruziński reżyser prostymi środkami buduje atmosferę zagrożenia – wystarczą mu cisza i przybierające na sile wystrzały.