Mam sentyment do wszelkiej maści filmów przygodowych, a już szczególnie do takich, których akcja dzieje się na morzu. Krótko rzecz biorąc, nie mogłem przegapić tej okazji i postanowiłem odświeżyć sobie obraz z 1995. Jestem wyrozumiały dla tego typu filmów, mało tego, wolę zdecydowanie obejrzeć tandetne wizualnie kino, ale posiadające swój specyficzny urok. Niestety, w tym wypadku nie miałem przyjemności delektowania się ani jednym, ani drugim.

Nie wiem, czy to wina lektora (obejrzałem wczorajszą emisję na TVP1), ale poziom dialogów, błyskotliwość i koncept dowcipów rażą wręcz groteskową sztucznością, a przecież to bardzo ważny aspekt tzw. „przygodówek”. Oczywiście, po fali popularności, jaką cieszyli się "Piraci z Karaibów" (i którą chyba jeszcze się cieszą) porównania nasuwają się same. Nie oglądałem trzeciej części z tej serii i nie zamierzam, wystarczył mi, krótki rzut oka na trailery by wiedzieć, że będzie to jeden z większych gniotów. Druga część to już zbijanie kokosów z rozpoznawalnego produktu, pierwsza jednak była bardzo dobrym filmem przygodowym. I co mogę powiedzieć? Cokolwiek nie powiedziałoby się o "Piratach...", a więc, że są filmem, gdzie przesyt formy nad treścią w postaci nagromadzonych efektów wychodzi z ekranu, że są komercyjni do szpiku kości, że nie mają tego uroku dawnych filmów, wszystko to nie zmienia faktu, że pomysł na wykonanie poszczególnych scen pod względem dowcipu i humoru stoi tam na wyższym poziomie. Gra aktorska jest kiepska, bezpłciowa i nijaka, poza Deep'em, ale temu pomaga dużo charakteryzacja. W "Wyspie piratów" nie ma jednak, nawet jednej dobrze odegranej roli. To postaci mało wyraziste, o których szybko się zapomina. I bohaterce granej przez panią Davis nie pomogłaby nawet promocja, która towarzyszyła postaci Sparrow'a. Naturalnie, wielu osobom łatwo jest wmówić, że kobieta w ciuchach pirata, biegająca z nożem i fikająca salta musi być osobą z ikrą, kimś wyrazistym i niebanalnym. Sam potrafię wyobrazić sobie taką postać, nie ma ona jednak rysów osobowych zaprezentowanych przez Davis. To tylko imitacja barwnej osobowości. O Shaw'ie (Matthew Modine) nie warto chyba wspominać. To rola "na doczepkę", której celem było zrealizowanie klasycznego, schematycznego romansu. Nic więcej. Zły charakter? Wydawałoby się, że taki film nie może się bez niego obejść. A i owszem, pojawia się. Dawg Brown (w tej roli Frank Langell). Można o nim wszystko powiedzieć, tylko nie to, że dobrze wykreował postać paskudnego korsarza. On nie mieści się w filmie przygodowym, a już szczególnie, nie takim, który traktuje o morskich przygodach. Gorzej, on w ogóle jest poza filmem. To zły charakter, który ma uwydatnić całe swe piekielne zło przy pomocy zawziętej facjaty i sztywnych, jak pal Azji tekstów, napisanych przez mało twórczych scenarzystów.

Pozostał niedosyt. Nie było magii kina przygodowego. Scena bitwy morskiej to za mało by uratować ten film. Dalej trzeba szukać perełek w morzu bagna...

Kończąc, chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jedną rzecz. Gdzieś tutaj pojawiła się opinia, jakoby "Piraci z Karaibów" byli bajeczką dla dorosłych, a "Wyspa piratów" obrazem prezentującym prawdziwe życie korsarzy. Nie, jeden i drugi to bajeczki dla dorosłych. Ale takie jest kino przygodowe. To naturalna rzecz. Gdyby powstał film opowiadający autentycznie i zgodnie z prawdą o piratach, to prawdopodobnie emitowany byłby w późnych godzinach nocnych z czerwonym kwadracikiem w rogu.

4/10