Cały czas bacznie obserwowany przez Chucka vel doktorka, doskonale obsługiwany przez szereg pracowników placówki, np przez pracownika pralni, który bezinteresownie zatroszczył się o to, żeby było co palić, gdy fajki zamokly. I wiele innych.

Teddy jest Teddym, pofilmowanie psychotropami i zanik pamięci mieszają się z przebłyskami z przeszłości, które to przebłyski są skutecznie serwowane przez rzeczywistość realizowana przez Cawleya.

Czyli, luźno ujmując, detektywem mógł sobie być, żonę zabił za dzieci, ewentualne flashbacki związane z pożarem to nędzne próby wyparcia tego, co się wydarzyło no i wymyślona postać Laddiesa miała zastąpić własne czyny. Wszystkie te obrazy pojawiają się, gdy następuje dłuższa przerwa od psychotropów, tzn gdy przestały działać przed przyjęciem kolejnej dawki w postaci choćby mnóstwa spalonych petów, np podczas snu.

Przesrane w życiu, marny koniec w placówce która w zasadzie nie wiadomo co ma do zaoferowania człowiekowi, który normalny to może był kiedyś ale już nigdy nie będzie. Znaczy wiadomo, eksperymentować w leczeniu trzeba no ale sam bohater i tak z góry jest stracony.

Ostatnie słowa trochę dziwne, bo świadczące o zrozumieniu sytuacji, mimo de facto "spożywania" kolejnego peta. Nawet w zasadzie nieważne czy Teddy jest dobry czy nie, ukojenia już nie zazna i pogodzenie się z tym prowadzi go do takiego a nie innego końca.