terapia przywrócenia Teddiemu prawdziwych wspomnień i potem pomoc w uporaniu się z zabójstwem żony w afekcie, po tym gdy ta utopiła ich dzieci. A wszystko w celu zapewnienia bezpieczeństwa w szpitalu-więzieniu. To jest jedyna i właściwa interpretacja fabuły. Teddy przeszedł szok i wyparł ze świadomości zabójstwo, a cała inscenizacja przywróciła mu tylko na moment prawdziwe wspomnienia. Teddy od początku historii ma problem z odróżnieniem rzeczywistości od halucynacji i z tym narastającym w jego głowie szaleństwie-obłędzie, stanowi śmiertelne zagrożenie dla personelu oraz innych pacjentów - kilku z nich o mało nie zabił, również dokonywał sporych zniszczeń, jak choiażby podpalenie samochodu zagrażające pożarem całemu szpitalowi-więzieniu. Podczas trwania tej inscenizacji jest kilka momentów, że odgrywający rolę jej uczestników wyłamuje się i rozmawia z Teddym jak z pacjentem. Jest to pacjentka, która mu napisała żeby uciekał i podwożący Teddiego naczelnik więzienia (wspaniale odegrana rola przez Levine'a), który mówi wprost, że nie zgadza się z dr Cowleyem, iż Teddy - pacjent jest bezbronny i można nim kierować. Jak się okazuje miał rację, a ostatnia scena wskazuje, że Teddy zgodził się z diagnozą naczelnika. Podsumowując, to terapia w pewnym sensie się udała, bo Teddy uświadomił sobie, że jest niebezpiecznym i niezrównoważonym psychicznie chorym, który nie jest w stanie "uwolnić się" od koszmaru przeszłości i nie będzie w stanie z tym żyć oraz zrozumiał, że jego nawracające się ataki paranoi stanowią śmiertelne zagrożenie dla innych, a żadna terapia nie wyleczy go z bycia "potworem" - wymowne spojrzenie w kierunku dr Cowleya. Tym samym dokonał najlepszego możliwego wyboru w tej sytuacji, czyli honorowe poddanie się lobotomii - w końcu był żołnierzem.