"-Przezylismy ze soba 12 lat. Mamy dziecko.
-Tak i lodówkę, i telewizor, dodatkową powierzchnię... i nic, kompletnie nic. Rozumiesz?
Wiesz dlaczego nienawidzę tych Twoich powrotów do domu? Bo wiem, że zastanę w nim Ciebie.
Tkwiącą tu, siedzącą. Mającą za złe, wszystko wiedzącą, o mnie o sobie, o całym świecie.
Mówisz, że niczego ode mnie nie chcesz? Przecież Ty nic innego nie robisz, tylko stale czegoś ode
mnie chcesz. Zebym wstał, żebym usiadł, zebym poszedł na spacer, żebym zjadł, żebym odwiedził mamusie.
No i żebym Cię zdobywał. Oczywiście. Ciągle na nowo, tak namiętnie bez reszty, żeby zasłużyć na Twoją wzajemność.
A ja jestem stary, rozumiesz? Stary. Wiem, że ucieka mi czas."

Zgadzam się z Tobą w 100%. Aleksandra Śląska i Gustaw Holoubek rewelacyjni.

Ten dialog był dobry. Ogólnie obsada była bardzo dobra ale scenariusz taki sobie, jakby rozmyty, niekonkretny, było sporo dłużyzn.

Dorzucić trzeba świetną grę aktorów w szczególności Holoubka. Sposób, w jaki się wypowiada sprawia, że żadne jego słowo nie umknie uwadze. Rewelacyjny i zaskakujący był wybuch emocji, tak ukrywany pod wizerunkiem opanowanego i spokojnego człowieka, jakiego widzimy w pierwszych scenach filmu.
"Wstawki scen z blokowiska" obrazujące beznadziejność i szarość stanu emocjonalnego wzmocnione dodatkowo muzyką - to akurat zabieg, który wydał mi się zbyt banalny i obniżający poziom filmu.