Niestety, film ten okazał się wyjątkowo niestrawny. Ot, historia sierotki Arianny krzyżuje się z wątkiem mordercy w czarnych rękawiczkach. Twórcy w oczywisty sposób nawiązują tu do włoskiego podgatunku thrillera - giallo, który święcił triumfy w latach 70-tych. Wyciągają jednak z niego wszystko co najgorsze, a to co dobre potrafią haniebnie popsuć. Pal sześć fatalne aktorstwo, drewniane dialogi i kulejące nagłośnienie - sztuczna krew jest tu w śmiesznie małych ilościach, a zagadka zbrodni schodzi na drugi plan (gdzieś za rozterkami fryzjerów-transwestytów oraz lesbijskiego romansu głównej bohaterki) i nie wywołuje nawet cienia zainteresowania. Oprócz straszliwych manekinów i kotar skradzionych Lynchowi, zobaczymy jeszcze ciekawą paletę barw i nienajgorsze zdjęcia pana Blaszkiewicza. Starsza o kilka lat francuska wariacja na temat żółtych motywów "Blackaria", pomimo podobnie skopanej strony realizacyjnej, miała w sobie jakiś czar, głównie za sprawą magnetyzującej muzyki i paru pomysłów scenarzystów. Tutaj zarówno kompozytor jak i autor scenariusza chyba posnęli na planie, bo ze świecą tu szukać jakichkolwiek więcej plusów. Daję 3/10 za dobre chęci, którymi wszak piekło jest wybrukowane.