Jest złodziej, kradnie niczym Houdini, nikt go nie widzi, nikt go nie poznaje, nikt oprócz małego skośnego dziecka. Aha, gdzie są jej "tatusiowie"? Kolejny smutny znak naszych popapranych czasów…
Jest też dziewczyna, która… w sumie nie wiadomo co robi, bo nic nie robi, a, no tak! Próbuje ze wszelkich sił być marną aktorką. Jest jakiś śmieszny boss, który ma chrapkę na dzieła sztuki, przy okazji chciałby być postrzegany co najmniej niczym Don Vito Corleone, ale jakoś mu nie wychodzi. Jest stary policjant tuż przed emeryturą, zapewne, bo wygląda jakby od dawna już na niej powinien być i na koniec wreszcie jest brat naszego złodzieja, który choć wyciągnięty ze szpitala dla obłąkanych odznacza się chyba największą dawką zdrowego rozsądku wśród tych postaci.
To wszystko dzieje się na tle jakichś wymemłanych z ludzkich uczuć bogatych kukieł, których największymi zmartwieniami są tylko sława, pieniądze, pseudo dzieła sztuki i… kolejne bankiety na swoją cześć. Więc o czym do cholery jest ten film?

Film mocno średni, dziwnie jakiś dziwny, nawet niby się fajnie ogląda, Emily jest słodka, ale czy to wystarczy? Dałem, w sumie naciągnąłem, nieco więcej, bo doskonale wiem ile jest gorszych tytułów, ten nie jest w zasadzie taki strasznie zły. Ale nie polecam.