Siłą tej opowieści jest dynamika zmiany postaw i myślenia jej bohaterów. Obraz Klimta i cała niesamowita historia wokół niego wprawia w ruch świat zakrzepły od lat na swoich pozycjach, i w Ameryce i w Europie. Tutaj kto pozostaje przy swoim, ten przegrywa. Najbardziej oczywiście niesamowita jest droga jaką musiał przebyć Randol, wnuk Schoenberga. Ale decydująca o tym, że daję temu filmowi aż 9, jest jego decyzja o poddaniu się arbitrażowi. Ten profesjonalny prawnik, który miał już wszystkie karty w ręku i mógł dać solidną nauczkę światowej palestrze sądowniczej, a także władzy austriackiej, ciągle pozostającej w cieniu faszyzmu, niespodziewanie oddaje wszystko w ręce niezawisłych ekspertów. Tutaj już kończy się kino procesu sadowego, a zaczyna zupełnie inna historia. Randol będzie w mniejszości, może rekomendować jednego eksperta, drugiego wskazuje strona jego rywala, rządowa, a trzeci będzie wybrany spośród Austriaków, społeczeństwa, w którym, razem z Marią, doświadczali przejawów antysemityzmu i jawnej wrogości. Wszystko zawiśnie na włosku jego przemowy do ludzi licznie zgromadzonych na sali procesowej w Wiedniu i potem decyzji ekspertów, która będzie ostateczna. Wykazać ludziom, że są źli, słabi i w błędzie, to jedno. Czym innym jest natomiast sprawić, aby ci sami ludzie mieli szansę stać się lepszymi, wznieść na palce, uczynić dobro. To rzecz dużo trudniejsza. I chyba o to w życiu najbardziej chodzi. Z perspektywy tępej „polityki historycznej” jaką uprawia się teraz i w Polsce i w innych krajach europejskich, byłby to film jawnie anty-austriacki. A przecież taki nie jest! Tu społeczność zbiorowa podlega podobnej dynamice zmiany, jak bohaterowie tej opowieści. Wystarczy dać jej szansę, nie utopić wszystkiego w narodowej apologii, nie wyrzec się myślenia krytycznego, a jednocześnie na tym nie poprzestać…