Raczej jest to zbiór zabawnych, czasami dramatycznych wspomnień reżysera z
czasów dzieciństwa, kiedy radio było najważniejszym środkiem masowego
przekazu. Radio było wtedy oknem na świat i jak pokazuje reżyser łączyło
ludzi w nienazwanej komitywie.
Świetna rola Mia Farrow. Jej postać skojarzyła mi się natychmiast z
postacią graną przez Mirę Sorvino w późniejszym filmie Allena pt.: "Jej
wysokość Afrodyta".
Z ciekawostek: przez moment w filmie pojawia się również inna życiowa
partnerka mistrza - Diane Keaton (w roli piosenkarki).
Film jest przepełniony pozytywną energią i nostalgią za czasami
"niewinności" - czasami dzieciństwa oraz wspomnieniami związanymi z radiem
i jego wpływem na odbiorcę. Wpływ ten radio musiało oddać na rzecz
telewizji. Ogląda się z pewnym sentymentem, za tym co dla mnie nieznane.
Jedynie poprzez takie filmy jak "Złote czasy radia" można odczuć, chociażby
częściowo atmosferę tamtych czasów.
Film na mocną "7". Nie jest to najwybitniejsze dzieło Allena, ale na pewno
godne obejrzenia i zapamiętania.
:-)))