No i kolejny bardzo dobry film Allena, najbardziej kojarzący się z nieco wcześniejszymi jego dziełami: 'Danny Rose z Broadwayu' i 'Purpurową Różą z Kairu'. W tym pierwszym Allen składał wzruszający hołd swojej największej miłości - kinu, w tym drugim światkowi drugorzędnych komików, tym razem na warsztat wziął tytułowe 'złote czasy radia', przełom lat 30. i 40., kiedy radio stanowiło potężną medialną siłę, a przede wszystkim oddziaływało w niebagatelnym stopniu na wyobraźnię Amerykanów, łączyło (dzieliło pewnie też) całe rodziny, które gromadziły się przy odbiorniku w atmosferze wielkiego święta i słuchały swoich ulubionych audycji. Mamy tu legendarne słuchowisko Orsona Wellesa o inwazji Marsjan, możemy dowiedzieć się, jak wyglądała II wojna światowa w przekazach radiowych, jak radio kształtowało kulturę masową, kreowało legendy i gwiazdy.
Typowy dla Allena nostalgiczny ton został tu uzyskany dzięki nadaniu opowieści charakteru być może trochę wyidealizowanych wspomnień ówczesnego dziesięciolatka. Niemały wpływ na uzyskanie trochę baśniowego efektu miało też umiejscowienie akcji w sennej, nadatlantyckiej dzielnicy Nowego Jorku - Rockaway.
Jest też oczywiście znakomite i mimo wszystko bardzo świeże poczucie humoru. Z zespołu aktorskiego na uwagę zasługuje przede wszystkim rewelacyjna, wiecznie rozmarzona Dianne West, tym razem niestety niezbyt mocnym punktem jest skrzecząca do granic możliwości Mia Farrow.
Najmocniejszą stroną jest jednak właśnie ta cudownie uchwycona, magiczna atmosfera niewinności i niewątpliwego romantyzmu tamtych wspaniałych lat...