W zamian za dziwaczne zakończenie (Linda w blond loczkach...) mogliby pokazać chociażby
spotkanie dezerterów z pierwszej części po wojnie. To byłoby trochę utopijne, ale za to
zamykanie drzwi/bramy (już nie pamiętam) wydaje się być przesadnie patetyczne. Jeden z
bohaterów pojawił się raz, z gatkami opuszczonymi do kolan a drugi w ogóle nie miał
pojęcia o możliwości spotkania starych przyjaciół. Tylko broń przehandlował i wrócił ze
swoim pedłakowatym pilotem do Włoch.
Swoją drogą, makaroniarz był jakby na siłę dopchnięty do kompletu, na sam koniec, żeby
nie było, że go pominięto. Dwudziestolecie międzywojenne mogło zdziałać z człowiekiem
cuda ale jednak mi nie pasował Baldini do pewnego siebie, lekko spasionego generallo
mówiącego coś o zestrzeliwaniu przez ruskich nad Smoleńskiem.
Film lekki a jako łodzianka moją dumę połechtała uwaga o hedrze z Bałut. Wyraźnie
zarysowano, że jest kontynuacją „C.K....” Komedia z lekko gorzkim posmakiem, ale dzięki
temu nie przesłodzony. Momentalnie absurdalny, smaczki typu farbowanie frendzelków,
ciepłe reformy dla Oleńki i podniosły marsz przez skarbiec pełen niepokojących cieni
przerwany przez zapalenie światła warte są obejrzenia go z raz, ale radzę nie przesadzać.
Mogło być lepiej, mogło być gorzej.