Z jednej strony to bardzo dobrze, że ta historia ma uniwersalny charakter, nie liczą się tożsamość czy pochodzenie bohaterów, ba nawet to, co stało się z naszym światem. Właśnie dzięki temu ze „Złota” nie robi się kolejne kopiuj-wklej postapo (kolorystyka wskazywałaby na zombie…). Z drugiej jednak strony przez to, że postaci są opisane jako „mężczyzna numer jeden/numer dwa” trochę brakuje tutaj emocji – trudno wczuć się w sytuację, w której znalazł się protagonista.

I być może dlatego brakowało mi tutaj kropki nad „i”. Może gdyby granica między rzeczywistością a halucynacjami mocniej się zacierała, gdyby było to trudniejsze do rozróżnienia... Bo wizualnie i dźwiękowo jest fantastycznie – raz mruży się oczy od ostrego słońca, by po chwili wytężać wzrok, by dopatrzeć się dingo czających się w mroku. W jednym momencie niepokoi ich powarkiwanie, w następnym bzyczenie much staje się nie do zniesienia. Dodatkowo twórcom udało się stworzyć most między tym, jak wygląda główny bohater, a tym, jaki jest jego stan psychiczny. Im bardziej spiekota pali mu ciało, im mocniej odsłaniają się żywe tkanki przez wszechobecne bąble, od których schodzi mu skóra, tym bardziej staje się odczłowieczony. Bardzo spodobał mi się cytat, że jego mózg staje się jak gąbka, która tłucze się w czaszce.

Wątpiłam, czy Zac Efron podoła w tej roli, bądź co bądź „teatrze” jednego aktora, ale radzi sobie bardzo dobrze. Chociaż nie odczuwałam współczucia, dystansowałam się od wydarzeń, to sam główny bohater wypadł niezwykle przekonująco. Jakby Efronowi udzieliły się trudne warunki na tyle mocno, że zdołał wniknąć w głąb swojej postaci. I bardzo dobrze, kawał roli.

Ode mnie 6,5 – przez brak kropki nad „i”. Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/9JZsJCJ58Gg