1. Morderstwo,
2. Zeznania Jensena,
3. Pogawędka Petera z profesorem,
4. Zeznanie matki tydzień po zdarzeniu,
5. Bezsenna noc połączona z monologiem Petera w pracy,
6. Pracowity/luźny dzień Katariny połączony z wizytą u Tima,
7. Zeznanie Tima (3 dni po zdarzeniu),
8. List do profesora,
9. "Próba samobójcza",
10. Spotkanie Katariny z matką Petera (3 tyg. po zdarzeniu) i płynne zapoznanie Ka z Peterem,
11. Wstępna diagnoza Jensena (4 tyg. po zdarzeniu) zakończona misiem.

Bergman jest zawsze skrupulatny, w tym przypadku wręcz chorobliwie. Wszystkie postacie łączą się z Peterem i mogły bezpośrednio na niego oddziaływać. Relacja z matką, żoną, terapeutą. Co jednak z Timem? Zostaje on wprowadzony bardzo sprawnie obok Katariny jako jej "poduszka" lecz jaką spełnia głębszą rolę? Czy jest projekcją skrytej natury żony i jej pragnień (nawet zwykłej rozmowy), urzeczywistnieniem marzeń o idealnym mężu, zawrotnie oddaje skrytą dewiację Petera, jest metaforą chorego związku Katariny i Petera (bez dzieci). Choć scena wydaje się być nafaszerowana znaczeniami to postać Tima zdaje się być kompletnie od czapy. Broni się jedynie podczas przesłuchania gdzie zdradza istotne fakty dla całości historii.