W podkarpackiej wiosce latem toczy się nieco ospałe, wypełnione codziennymi czynnościami życie. Kobiety gotują obiad, mężczyźni zakładają wnyki w lesie, młodzi w wakacyjnym nastroju kąpią się w rzece. Główny bohater filmu - Paweł, mieszkający ze starą, schorowaną matką - zbiera złom, na zagraconym podwórku tnie na części stare samochody. Gdy wywiezie matkę do zakładu opieki, zyska dom, w którym chce rozpocząć nowe życie z narzeczoną. Jednak pewnego dnia Paweł nagle znika, nikt nie wie, co się z nim stało. Z jego opuszczonego domostwa sąsiedzi zaczynają podkradać różne rzeczy - najpierw potajemnie, nocą, potem coraz bardziej otwarcie, traktując resztki dobytku Pawła jak niczyją, bo pozostawioną bez opieki własność. Po jego powrocie zaskoczona wiejska społeczność nie pozwoli mu ponownie zamieszkać w splądrowanym siedlisku.

To opowieść o pozornie bezpiecznej monotonii życia, która jednak nie stępiła czujności mieszkańców wsi. Oswojeni, zachowują rodzaj napięcia, pozwalający szybko wykorzystać okazję. Ukryta pożądliwość nadaje bieg ich egzystencji.

Paweł Muraw chce mieszkać z dziewczyną, chce chodzić goły po domu, jak widział "na filmie", ale we wszystkim przeszkadza mu stara matka. Dziewczyna mieszka z rodzicami i bratem, wie, że nie dostanie nic, bo ojciec wszystko przepisze synowi. Ona musi zdobyć nowy dom. Paweł pracuje po sąsiedzku z Mirkiem Kotlarzem. Do roboty zabierają ojca Mirka. Stary Kotlarz chce już tylko tego, co syn - jeździć na złom i pić.
Bohaterowie filmu żyją razem, starzy i młodzi, kilkanaście rodzin. Ich świat jest w przestrzeni ograniczony, ale rozpoznany i odpowiednio zhierarchizowany.
Film jest opowieścią o ich życiu, o bezpiecznej monotonii, która jednak nie stępiła czujności mieszkańców wsi. Mimo że oswojeni, zachowują rodzaj napięcia pozwalający szybko wykorzystać okazję. Ukryta pożądliwość nadaje bieg ich życiu.