Pomimo tego, co naprawdę kryje się pod początkowym napisem informującym nas o tym, że film został oparty na prawdziwych wydarzeniach, co oznaczało – idąc w ślad za udzielonym przez reżysera wywiadem – jedynie tyle, że uzyskano informacje od prawdziwych górników na temat pracy w kopalni i tego, co potrafi się dziać z ludzkim umysłem nawet bez popadnięcia w stan załamania psychicznego, film ten zapewne będzie miał dla wielu coś ciekawego do zaoferowania. Zdecydowanie bardziej odpowiadałoby mi, gdyby zawarta w fabule historia z zasypanymi górnikami z 1927 roku, do których nie udało się dotrzeć po katastrofie, była prawdziwa lub gdyby odtworzono wydarzenia z jakiegoś zasypanego pomieszczenia, gdzie grupa górników naprawdę doświadczyła dziwnych zdarzeń bądź halucynacji, ale… mówi się trudno. Zacznę może od tego, że w trakcie seansu momentami czułem się, jakbym oglądał fragmenty słynnego „Zejścia” – główna bohaterka bardzo przypominała Sarę, pojawiła się scena z utknięciem w wąskiej – poziomej, ale jednak - szczelinie oraz identyczne otwarte złamanie nogi jednego z hawierzy, jakie to mogliśmy zaobserwować u Holly. Nie tylko jednak tutaj świadomie bądź mniej świadomie zostały powielone pewne elementy – wszak było się na czym wzorować a dyfuzja dotknęła nie tylko tego „dzieła”. Na plus na pewno ilość światła, którego nie było na szczęście w nadmiarze, a które skutecznie potrafi popsuć klimat takiego obrazu oraz skupienie akcji głęboko pod ziemią, bez zbędnego „wydobywania” przebiegu zdarzeń na zewnątrz kopalni. Jedna scena zwróciła moją uwagę, już na sam koniec filmu – brak opaski zasłaniającej oczy Samanty, w trakcie wynoszenia jej na powierzchnię – chcąc zachować scenę z „trupią” twarzą odbitą od ściany w ambulansie, można było zwyczajnie ukazać odsłonięcie tejże przepaski dłonią. Jeśli miałbym odpowiedzieć na pytanie, czy z tym obrazem Bena Ketaia koniecznie trzeba się zapoznać, odrzekłbym zdecydowanie, że nie. Niemniej jednak sam klimat uwięzionych pod ziemią ludzi, przytłoczonych uczuciem klaustrofobii, niemocy, nieokreślonego do końca zagrożenia, próbujących radzić sobie w tej ekstremalnie trudnej sytuacji także ze sobą nawzajem sprawia, że produkcje utrzymane w takiej właśnie konwencji są przeze mnie zawsze mile widziane.