Z perspektywy czasu, to co ogląda się w polskich produkcjach z lat 70-tych, wydaje się stare i zakurzone. Pożółkła taśma filmowa, a na niej krajobraz polski ludowej. Młodzi ludzie utrwaleni kiedyś na celuloidzie są już dzisiaj poczciwymi dziadkami. Świat się zmienia z wraz z upływem czasu. Szkło wyparło beton, w kinie filmy ogląda się już stereoskopowo w 3D, w HD. Palmę pierwszeństwa ma obecnie pokolenie 89+, którego ideały są inne niż pokolenia 50+. Wszystko podlega nieubłaganej konieczności ustępowania miejsca, jak w sztafecie, gdy zawodnik kończący bieg oddaje pałeczkę następnemu. To co było szczytem nauki i techniki w PRLu, dzisiaj wydaje się być anachroniczne. I trudno jest polemizować, że to co minęło jest nadal świeże, ale czasem warto przyjrzeć się z bliska, czy to co pozostało na taśmie filmowej jest nadal aktualne.

W mojej ocenie „Z tamtej strony tęczy” jest doskonały przykładem filmu, w przypadku którego „stary” oznacza tylko nazwę - określenie klasyfikujące według porządku chronologicznego. Stary w przypadku filmu Jerzego Piotrowskiego, nie konotuje bowiem cech anachroniczności. Wręcz przeciwnie, patrząc na portret głównej bohaterki filmu - Teresy, opowieść o niej, mimo że rozgrywa się w latach 70-tych, nie straciła swojej aktualności.

Kim jest Teresa? Ceniona pani „doktor”, profesjonalistka w kardiochirurgii, spełniona w zawodzie, kobieta na okładkę magazynu „Sukces”. A do tego kobieta niezwykle atrakcyjna, ciesząca się dużym powodzeniem u mężczyzn. Jej charakterystykę można uzupełnić patrząc przez pryzmat jej niebanalnych zainteresowań: jazz, zagraniczne magazyny, kino. Inteligentna, elegancka, pewna siebie, aczkolwiek trochę nazbyt wyniosła w kontaktach ze statystycznymi „Kowalskimi”. W filmie, który stanowi zaledwie wycinek z jej życia, Teresa postawiona została przed wyborem między ustabilizowanym adwokatem, a młodym fotografikiem, który przebojem wkradł się do jej zamkniętego świata.

Teresa początkowo wzbraniała się przed zakłócaniem jej emocjonalnego spokoju. Przedstawiona została jako kobieta zamknięta w sobie, trochę oschła, wyjałowiona z uczuć. Odpychała fotografika swoją niedostępnością, nie rozumiała, że pod wpływem skrajnych emocji człowiek może targnąć się na swoje życie (pacjent w szpitalu). Jej związek z adwokatem pozostawał ubogi w miłość. Dopiero fotografik obudził w Teresie wygasłe emocje, które wytłumiła w sobie, zmuszona opiekować się młodszą siostrą. Dlatego też incydent w domu, kiedy Teresa uzmysłowiła sobie, że jej młodsza siostra nie jest już małą dziewczynką i że zaczęła żyć już samodzielnie, był w filmie punktem kluczowym.

Nie mam zamiaru streszczać całego filmu. Nie to jest intencją mojej wypowiedzi. Chciałem tylko zauważyć, że wystarczyło by tylko pokolorować tę wypłowiałą taśmę, a film nabrałby świeżości, tak że można by go oglądać jak nową polską produkcję. Z powodzeniem w rolę Teresy mogłaby wcielić się któraś ze współczesnych aktorek.

To czego podjął się Piotrowski 40 lat temu przy okazji filmu „Z tamtej strony tęczy”, to temat uniwersalny - wybór między miłością zmysłową, a miłością partnerską, wybór życia zgodnie z obowiązującym schematem, czy wbrew utartym konwenansom. Tę decyzję w filmie musi podjąć Teresa wybierając między fotografikiem, a adwokatem. A jak to w życiu zwykle bywa, takie decyzje noszą znamiona samo-określania siebie, czemu człowiek hołduje, w co wierzy itp.

Film polecam, a jako smaczek mogę dodać, że autorem muzyki w filmie jest Włodzimierz Nahorny. W scenie, gdy Teresa wraca pociągiem do domu od Jana, pod pachą trzyma płytę tegoż muzyka: Włodzimierz Nahorny – Jej Portret (XL 0703), wydaną w 1971 r. Poza tym na ekranie w końcowych scenach można zauważyć również śpiewającą Ewę Wanat, ze słynnego zespołu NOVI.