Mam wrażenie, że ludzie oczekiwali akcyjniaka - nowego Johnego Wicka. Tym filmem trzeba się delektować, opis snajpera w filmie jest świetny. Bohater zupełnie wyssany z emocji w pracy oczywiście, zmotywowany zemstą. Świetnie ukazuje jak prosto zabić, a z drugiej strony jakie to ciężkie

Możesz mieć rację z tym oczekiwaniem na akcyjniaka. W świecie szybko przełączających się obrazów, ogłuszającej muzyki, nagle ktoś zapodaje historię zabójcy, który nigdzie się nie spieszy, ma swoje ceremoniały, traktuje nieludzki fach jak rzemiosło, a na końcu z jakiegoś powodu postanawia nie postawić kropki nad i - nie zabija. Mnie ten opis urzekł. To niespieszne tempo w zderzeniu z bezceremonialnością bohatera i konsekwencją. W zasadzie to tempo opowieści pozwala na wiele refleksji w trakcie. Na przykład taką, że każdy wybrał jakąś ścieżkę w życiu, w której się doskonali. I jak drobne detale nieistotne dla ignoranta mają znaczenie w tym co robi i co czyni go mistrzem. Albo, że "trzymanie się planu", unikanie rozpraszania, rezygnacja z dodatkowych okazji w trakcie czyni człowieka skupionym i skutecznym. Fajne smaczki. Myślę, że obejrzę to ponownie za rok czy dwa i będę tak samo się delektować.

Powodem, dla którego nie zabił tego bogacza, było to, ze policja w przypadku zabójstwa znanych i wpływowych ludzi, pracuje bardziej skrupulatnie, a jemu zależało, żeby go nie szukali. taka kwestia pada w filmie.
Aczkolwiek wiadomo, jak to zadziałało na widza - głównemu winowajcy się upiekło.