Kolejny dobry film Kingi Dębskiej gdzie głównym tematem jest alkohol. Powiem inaczej to nie alkohol a my. Sam film zaczyna się już po polsku wielkim kotletem na obiad i typową polską rodziną. Każdy coś tam sobie papla bez sensu udając zainteresowanego, a gdzieś tam w oddali grający telewizor ze swoimi mądrościami. Typowa Grażyna i Janusz z córką przy obiedzie.
Film podzielony jest na 3 części i każda przedstawia inną kobietę z problemami. Wspólnym mianownikiem jest jednak uzależnienie od alkoholu każdej z nich. Jak to u takich ludzi żadna z kobiet nie widzi problemu u siebie co najgorsze raniąc przy tym najbliższą rodzinę. Co lepsze, z jaką łatwością widzą problemy u innych.
Możemy sobie zadać pytanie ile takich kobiet znamy w naszym życiu? Kto wie, może jakaś matka czy koleżanka są w takiej samej sytuacji i potrzebują pomocy. Może też już czas zacząć głośno mówić, że istnieje w Polsce problem alkoholowy. Wystarczy poczytać nagłówki w gazetach czy w internecie, że kobieta z 3 promilami przyjechała po dziecko, czy matka z 2 promilami upuściła dziecko. Pijany mężczyzna prowadził samochód itd. Przykładów można podawać dużo. Warto też głośno powiedzieć, że jest problem picia alkoholu w Polsce. Tradycyjnie rodzinnie na każdej uroczystości. Ten film pokazał tylko mały fragment tego co dzieje się w życiu. I jak widać nic się nie zmienia. Wódka traktowana jest jak witamina. Brakowało mi jeszcze scen w kościele podczas pasterki, gdzie zawsze jest pełno pijanych ludzi śmierdzących alkoholem, smażonym karpiem i tanim dezodorantem. Część śpiewa głośno fałszując a część w ostatnich ławkach chrapie i puszcza bąki.
Co do filmu od strony technicznej i aktorskiej mam wrażenie, że pomimo ciężkiego tematu nie był to trudny film do zagrania dla głównych aktorek. Role były łatwe do przewidzenia. Najbardziej podobała mi się gra Marii Dębskiej, bo zagrała najbardziej wiarygodnie. Może dlatego, że jej rola była trochę inna i do bagażu alkoholowego musiała dorzucić coś jeszcze. To tylko moje zdanie.
Na koniec co jeszcze można dodać? Chyba to, że to typowo polski film z naszymi problemami, na które nikt nie potrafi znależć odpowiedzi od dawna.
Główne bohaterki niby są z rodziną, znajomymi, ale tak naprawdę są bardzo samotne w życiu. Jedyne co im zostało to butelka i kolejny zerwany film a z nim brak siły o wołanie o pomoc kiedy jest jeszcze czas i do kogo.