Odswieżyłem ten film po latach, ale wciąż mnie urzeka. Przede wszystkim jego klimat - tajemnicy, niepokoju, zagrożenia. Do tego świetna muzyka i bardzo klimatyczne i "ciężkie" zdjęcia. Aktorsko również świetnie: zjawiskowa Sarandon, znakomity Bowie i hipnotyzująca Deneuve. Rewelacja.

Co do mojej interpretacji - miłość jest jak ukąszenie wampira. Czyż nie czujemy się młodzi i piękni, gdy jesteśmy zakochani? Czyż nie postrzegamy naszej wybranki skrajnie subiektywnie, nie wielbimy bałwochwalczo? A więc niejako dajemy jej życie wieczne, wieczną młodość i piękno w naszych i jej oczach. Po prostu miłość.

Jednak nasz bohater zaczyna się starzeć. Nie może tego zrozumieć, przecież Miriam obiecała mu wieczną młodość i nieśmiertelność (miłość). Jak więc łatwo się już domyślić - przestaje/przestała go kochać. Opadła mgła miłości i zaczynamy patrzeć na drugą osobę "normalnie". Dostrzegamy wady, niedoskonałośc (proces starzenia Johna).

Co teraz? Co robimy ze skończoną miłością? W filmie, jak i w życiu, są dwie możliwości. Albo zapominamy ją całkowicie (spalamy w krematorium), albo -tych ważniejszych - zachowujemy w pamięci (w trumnie, na poddaszu naszych wspomnień).

Z kolei ostatnią scenę interpretuję jako atak wyrzutów sumienia. Po odrzuconej miłości/życiu wiecznym przez Sarę, Miriam poznała w końcu jakie to uczucie być po "drugiej" stronie. Nawiedziły ją wspomnienia porzuconych "jedynych" i umarła. Umarła dla miłości; jak każdy kto ma złamane serce...

Ten film to przestroga przed zbyt częstym i łatwym rozdawaniem nieśmiertelności, bądź też samym łudzeniem kogoś naszą miłością. Miriam była taką osobą, ale w końcu i ją ktoś odrzucił. Zakończenie mimo wszsytko uważam za szczęśliwe. Widzimy Sarę na balkonie, a więc jednak miłość/wampir przetrwał. Miłość jest wieczna!