błąd błąd błąd. lost highway to nie jest rozczarowanie. nie ma tam logicznego wyjaśnienia dlatego ci nie podoba. gdzie tam były bijatyki, a gdzie w rambo orgie. gubisz się w swoich refleksjach i niepotrzebnie zniechęcasz innych do jednego z najlepszych dzieł Lyncha. Wymieniasz jako osiągnięcie Diunę czyli najgorszy film Lyncha a piszesz że Autostrada.. to rozczarowanie. To twoje zdanie ale nie wypaczaj rzeczywistości i nie zniechęcaj innych. Uważam że lyncha trzeba obejrzec i samemu wyrobić sobie zdanie - nie słuchajcie pseudorecenzentów-oglądnijcie i sami oceńcie.

niektórzy z nas właśnie to robią. sam obejrzałem i dzielę się oceną ;-)
jeśli chodzi o Pna Lyncha to byłem w niebo wzięty po obejrzeniu Munholn Drive (nawet 2razy), Autostrada to kolejny jego film który miałem pod ręką. Niestety nie zagubiłem się na tej autostradzie tak jak na munholn drive, nie podoba mi się całokształt filmu. niesamowite wrażenie zrobiła na mnie postać Eddiego oraz jego kumpla który wystąpił w dwóch osobach, świetna muzyka (poza Rammstein), gra aktorów również nie pozostawia wiele do życzenia, emocje - są i to cały wachlarz, ale film się wlecze niesamowicie, ciężko było mi dobrnąć do końca i ciężko mi go zinterpretować na swój sposób, w wypadku Munholn Drive nie było z tym problemu i miałem wrażenie jakbym oglądał dwa różne filmy (oglądając go dwa razy), a za pierwszym razem przez dobre 20minut po filmie nie wiedziałem jak się nazywam. słabiutko, ale przekonajcie się sami. dam 6/10, a miało być tak dobrze...

Przyczepie się jedynie do "a miało być tak dobrze".
To nie jest dobre podejście. Filmy nie są dobre i złe. Filmy są. Reszta zależy od ciebie.

Może jeszcze do autora tematu - ten film to nie moralitet. Nie ten gatunek. MD też nie był moralitetem. Nie było morału.

Podpisuję się pod głosem, że soundtrack byłby znakomity, gdyby nie obecność pewnych fragmentów utworów Rammsteina.

O ile tło muzyczne sceny w pokoju z Andym jest początkowo fantastycznie dopasowane (niepokojąca deklamacja w twardym, teutońskim języku), o tyle wraz z pojawieniem się ciężkich samplów gitarowych oraz nieco żenującego frazowania nazwy zespołu przez wokalistę, zbudowana atmosfera pęka jak bańka i scena zaczyna trącić kiczem.

Gdyby nie niefortunnie wyedytowana warstwa muzyczna, niewiele brakowało, aby wpisać wymienioną przeze mnie scenę do historii kina.

A gdybyś nie wiedział jak się nazywa ten zespół (tak jak np ja)?

Mi mimo wszystko podobała się ta scena. Pewnie można byłoby zrobić to lepiej, ale nie miałem zastrzeżeń podczas oglądania.