Piękna oniryczna podróż, w którą zabiera nas Lynch. Historię jak najbardziej można "poskładać do kupy", ale z każdym kolejnym seansem zastanawiam się czy to, aby na pewno o to w tym chodzi. Lost Highway to kawałek sztuki przez duże "S", której przewodnim celem odbiorcy wcale nie powinno być analityczne dociekanie i gorliwe dekonstruowanie historii (powiedziałbym wręcz, że w tym przypadku nadgorliwość to swoisty gwałt bez lubrykantu na obrazie Lyncha; bardzo satysfakcjonujący, ale gwałt - niemniej za drugim czy trzecim podejściem warto spróbować rozwikłać lynchowską zagadkę).

Spotkanie z Zagubioną Autostradą jest analogiczne do wizyty w restauracji z gwiazdką Michelin - idziesz się podelektować, pobudzić zmysły - niekoniecznie najeść i zaspokoić przyziemne potrzeby. Lost Highway to właśnie ta rozpływająca się truskawka w czekoladzie.

Film to senna iluzja, w którą najlepiej jest się zanurzyć i pozwolić, żeby mimowolnie płynęła.
Być może jest to sztuka dla sztuki (z linearną fabułą!), ale czyż właśnie dzisiaj nie tym powinna być sztuka? Za każdym podejściem utwierdzam się, że to arcydzieło. Ulubiony film!