Czytając komentarze, dochodzę do wniosku, że obraz rzadko zostaje właściwie odebrany. Otóż chrześcijański kapłan, rozmawiający z Aminem nie ma znaczenia religijnego. To miała być przykrywka. Podobnie jego żona. Oni nie byli chrześcijanami, ale chrześcijaństwo wykorzystywali do ideologii, która była dla nich wyższa: walki o wolność Palestyny. Zresztą wybrzmiewało to dość klarownie podczas nieskomplikowanych dialogów.

Co ważniejsze, wątek narodowo-terrorystyczny był w tym obrazie drugoplanowy. Kluczem była relacja Amina z żoną. Ostatnie sceny wskazują na żal, że nie mógł porozmawiać, ponieważ musiał odebrać nagrodę. Uświadomił sobie, że relacja z żoną nie była dla niej taka, jaką by chciała. Kariera była ważniejsza. To ją zabiło.

I taka jest główna lekcja, płynąca z tego filmu. Miej czas dla najbliższych. Nie goń za karierą, nagrodami, fleszami. Rodzinę postaw wyżej. Bowiem okazać się może, że wcale nie kochasz tak, jak myślisz, że kochasz. A jeśli tak się stanie, możesz stracić coś, czego nigdy już nie odzyskasz.

Ku refleksji! Ciao!