Kupiec Kielecki

Jak co tydzień, również onego ciepłego wiosennego poranka Wito Światousek zaszedł był do Kupca Kieleckiego, osiedlowego sklepiku pana Myszy Kokkodakko. Celem wizyty były, jak każdego tygodnia od lat, płachty gazety, kawąwąsę i papirosąsę, lecz również, od zawsze, pogaduszki.

- Dzień dobry, panie Kokkodakko!

- A, witam, panie Światousek! Cóż nowego w wielkim świecie?

- Ano, ja właśnie w tej sprawie, pan pozwoli płachty gazety.

- Proszę bardzo, oto pańskie gazety. Kurierek Spodni Zadni jest, są i Kieleckie Gierki Wstępne, są, są, sę.

- No to spójrzmy w te płachty – to rzekłszy pan Światousek począł teatralnym gestem przerzucać szeleszczące, pachnące farbą drukarską połacie druku.

- O! Na Balona Merkuriona! Czytał pan, panie Kokkodakko?

- Ano, zerknąłem sę, są, są.

- No i cóż pan na to, Kokkodakko?

- Mnie to nie tyka, panie Światusek. Mój świat tu, między tymi półkami. Każdy szuka swego spełnienia, gdzie go świder w dupą pcha.

- Ejże, nieładnie się tak odcinać od światowych tragedii. Całe życie między półkami wypełnionymi wieściami z daleka i „nie tyka”? Zaskakujesz Kokkodakko, po tych wszystkich latach wciąż zaskakujesz, lecz niemiło.

- Miło-niemiło – Machnął był od niechcenia Kokkodakko. – Ileż to tragicznych doniesień już te półki dźwigały i cóż stąd?

- No ale, ale, ale, panie Kokkodakko, toż to sprawa przedniego kalibru! Oto tragedia tyleż światowa, co i nasza – osiedlowa! Pan przecie znał Niewlazło!

- Znał-nie znał – Odmachnął był, tym razem wyraźnie chcący Kokkodakko. – Ogarnij zadem piramidę, jak to mawiali starożytni. Cóż znaczy „znać”? Ot, wpadał był czasem, jak pan, panie Matousek.

- Oj! bo się pogniewamy. Mnie pan nie znasz?

- Dobrze pan wie, panie Matousek, o co mnie się rozchodzi. Mnie ta tragedia nie trąca, bo się nie tulę do nazwisk. Są, bo są, sę, są.

- Ee tam. Też się nie tulę, ale przecie tragedia ma wymiar światowo-lokalny! Jak tu udawać, że śmierć Niewlazło nas nie tyka?

- Pana tyka?

- Oczywiście, toż to bohater narodowy i tragedia też narodowa. Pan się migasz od narodku?
- Ee tam. Narodek-nie narodek. Moje półki tu, Niewlazło i narodek tam sę, są, są.

- Uuu! No to pan mnie znasz, a ja pana, panie Kokkodakko, nie znałem. Nie pojmujesz pan tej tragedii?!?

- Poszedł i nie wlazł, ot co.

- Ejże, piszą wyraźnie, że wlazł, tylko potknął się był przy złażeniu i pierdut. Znaczy sukces jest, tylko że tragedia.

- Tragedia zgoda, ale nie narodkowa, tylko prywatna.

- No nie, panie Kokkodakko, przecie Niewlazło to był alpinista klasy światowej. Szacunek się należy, uważasz pan.

- Za co?

- Za sukces i tragedię, oczywista!

- Ee tam. W Bangladeszu dzieci z głodu padają jak muchy, a inflacja pożera oszczędności, też tragedie. Lazł, gdzie chciał, ciułał na to, sponsorów skubał, rodzinę na szwank wystawiał, aż się spierdutał i nagle narodkowy sukces i tragedia. Dla siebie lazł, nie dla narodku, nawet nie dla żony i dzieci. Nikt mu przecie świdra w dupą nie pchał. Sam sę, sę pchał, sę.

- Ależ pan ograniczony! No po prostu umysłowość drobnosklepikarska. Ten człowiek był wolny, uważasz pan! Latał wysoko ponad przyziemnościami, jak to bohater! Narodkowy! Przykładem świecił, ciężko trenował, pokonywał trudności, ryzykował!

- Panie Światousek, pan to się czasem byle czym podnieci, wszystko narodkowe, napompowane wielkościami, bohaterstwem. To był tylko jeden z moich klientów. Wpadał po Herolda Alpejskiego, bo prenumeratę wolał u mnie osobiście odbierać, uważasz pan?

- Trzeba to rozgłosić! Tablicę ufundować, przed wejściem wmurować! Narodek!

- Tablicę względem czego?

- Na Balona Merkuriona! Człowieku! Wielki bohater narodkowy tu bywał, sklepik ten marny nawiedzał, osobowością swą wypełniał, zaszczycał, a ty co?!? Kim ty w ogóle jesteś, Kokkodakko?! Coś ty takiego w życiu osiągnął, żeby kwestionować narodkowe wymogi?!?

- Przez lata sprzedawałem Niewlazło Herolda Alpejskiego, a panu Kurierka Spodniego Zadniego i Kieleckie Gierki Wstępne, kawąwąsę i papierosąsę. To mało?

- Co za ignorancja! Jak tak można w obliczu narodkowej tragedii!?!

- Proszę nie krzyczeć, jeśli łaska, panie Światousek. Niewlazło ani mój brat, ni swat. Wygłupiał się z tablicą nie będę, bo to tylko dla gołębi posrywanko. Narodek płachty gazety wielbi, bo w nich bezpiecznie znajduje, czego mu w życiu brak: bohaterstwo, sukcesy i tragedie. Potem się tym wszystkim podetrzeć można albo baleron lub części samochodowe jest w co zawinąć. Jeśliś pan ciekaw tragedii, to wczoraj była tu pani Niewlazło, żeby prenumeratę anulować. Blada, z dzieckiem maleńkim przy nodze, z drugim smarkiem na rękach. Ledwo ją poznałem, przykro było patrzeć. Mąż ją był z długami zostawił, bo wyprawy himalajskie drogie, a sponsorzy wahliwi. U znajomych i w bankach pozadłużał się Niewlazło na okoliczność górskiego szczytowania. Dom pod egzekucję komorniczą podpada. Sukces i tragedia narodkowa, powiadasz pan. Może narodek długi popłaci, skoro taki dumny z sukcesu, przejęty tragedią? Niewlazło zwykł był na prawo i lewo opowiadać dziennikarzom, że włazi na góry, bo są, ale że są żona i dzieci, to nad takimi przyziemnościami wolał latać wysoko. O tym też narodek chciałby poczytać na tablicy pamiątkowej?

- Pan to jednak małomiasteczkowy sklepikarz, ciasna głowa. Na narodkowych sprawach światowych się nie wyznajesz – rzucił naburmuszony Światousek, po czym zgarnął z lady gazety i resztę, tym razem papierosąsę i kwąwąsę odpuściwszy i ruszył bez do widzenia ku wyjściu.

Kokkodakko dawno interes sprzedał sieci, której pogaduchy osiedlowe latają koło pióra, Światousek robi światowe zakupy w pobliskim markecie, jak kiedyś, przejęty narodkowymi tragediami, tyle że w markecie w dupą mają jego przejęcie, a na odnowionej ścianie frontowej dawnego Kupca Kieleckiego tablicy pamiątkowej ku czci Niewlazło jak nie było, tak nie ma.

Trop kontynuacji wiedzie ku „Święta u Christmasów” (2021), wstecz „Le Pupille” (2022)