Uwaga, będą SPOJLERY.

Ta historia (mimo wielu oczywistych różnic) bardzo skojarzyła mi się z historią Jane Eyre. Bo Lou jest taką Jane, która dopiero przy swoim Rochesterze-Willu staje się kobietą znającą swoje zalety i próbującą żyć odważnie. Tymczasem świat Willa sprzed wypadku, podobnie jak Rochestera, pełen jest wojaży, pieniędzy, seksu, luksusu, niezależności i egoizmu.

„Me before you” różni się od „Jane..” przede wszystkim tym, że porusza bardzo współczesny i ogromnie trudny temat, którego tłem są dużo większe możliwości, korporacje, zarobki, konsumpcjonizm, indywidualizm.

To zabrzmi trochę idealistycznie, ale wiecie co? Najważniejsze wartości w życiu, czy to będzie teraz czy 200 lat temu, nie zmieniają się. Dalej najbardziej liczy się sens życia i głębokie relacje z ludźmi (nie chodzi mi tylko o miłość romantyczną).
I dlatego mam wrażenie, że poza wielką stratą, jakiej doznał Will (nikt nie odbiera ani powagi, ani cierpienia temu, co mu się przytrafiło), to jednak miał wszystko inne: miał miłość rodziców i szczerą miłość Lou, miał zdrowy mózg i serce, które pozwoliło mu zobaczyć w Lou wartość i zrobić dla niej wiele dobrego. I miał masę pieniędzy, którymi mógł sobie kupić trochę godności, z której odarła go choroba (profesjonalną opiekę i sprzęt chociażby). On naprawdę nie musiał się martwić o to, że jego rodzina nie będzie miała z czego go utrzymać, a jest to problem wielu niepełnosprawnych, którzy heroicznie próbują żyć. W jego przypadku pieniądze naprawdę mogły mu bardzo pomóc. I wątpię, by jego decyzja o eutanazji była podyktowana tym, że nie chciał być ciężarem dla innych. On nie chciał być przede wszystkim ciężarem dla siebie.

Mimo różnicy w czasach, w jakich toczy się „Me before you” oraz „Jane Eyre”, myślę, że człowiek ma wciąż te same możliwości bycia heroicznym, kochającym, dzielnym. Ma te same możliwości szukania (utraconego?) sensu życia.

Mówiąc krótko, nie mogę wyobrazić sobie Rochestera (tego oryginalnego), który mówi Jane, gdy ta, już po wypadku w pożarze do niego wraca: Wiesz co, Jane, kocham Cię, ale bardziej kocham to życie, które zostawiłem gdzieś tam i siebie takiego, jakim w tym życiu byłem. I ponieważ nie mogę już jeździć po świecie, przyciągać wzroku kobiet, ba – jestem niewidomy, straciłem dłoń, jestem niepełnosprawny, wymagam cały czas opieki – to wiesz, mimo że do mnie wróciłaś i że mnie kochasz, ja chcę się zabić, bo najważniejsze jest dla mnie to życie, które straciłem i to, jaki w tym życiu byłem, a nie miłość, którą zyskałem.

Wiecie, o co mi chodzi? O to, że okropnie ciężki stan, w którym znalazł się Will, paradoksalnie mógł pomóc mu docenić w życiu coś innego, ważniejszego. Bo ja nie wierzę, że jego życie przed wypadkiem można określić jako prawdziwie szczęśliwe. Miał pełną kontrolę nad własnym ciałem i nieskończone możliwości, ale czy było tam miejsce na prawdziwe relacje? (czy relacja z tą blondynką była naprawdę głębokim połączeniem dusz, skoro później nawet nie była w stanie z nim normalnie porozmawiać?). Z filmu wynika, że był jedynakiem, który pewnie miał wszystko, co chciał i większość rzeczy mu się udawała. Ale czy był w tym sens życia? Czy za jakiś czas, gdyby nie przeżył wypadku, nie poczułby pustki? Można gdybać, jakby było...

Chodzi mi o to, że to pewien znak obecnych czasów: własna niezależność i możliwości, które możemy sobie kupić liczą się dla nas bardziej niż głębokie relacje z innymi. Szanuję decyzję Willa i nie oceniam jej, bo sama nie mogę sobie nawet wyobrazić, co bym zrobiła w takiej sytuacji i jak bym się czuła. Chcę tylko powiedzieć, że miło sytuacji granicznej, w jakiej się znalazł, nawet mimo tego, że stracił kontrolę nad własnym ciałem i że zmagał się z chorobą, to jego końcowa decyzja jest egoistyczna. Bo miał po co i dla kogo żyć, a jednak wybrał samobójstwo.

Jane Eyre dała mi bardzo dużo nadziei i wiary, że człowieka stać na piękne rzeczy, że może się stawać czymś więcej niż jest, choćby nawet był ciężko doświadczony przez los (tylko wtedy jest to heroiczne zadanie). Historia Willa, mimo że na pewno mniej idealistyczna a bardziej życiowa, nie dała mi nadziei. Ale naświetliła dylemat, który współcześnie, mam wrażenie, będzie się stawał coraz bardziej poważny.