Film całkowicie mnie wciągnął, kreacje głównych bohaterów wyszły rewelacyjnie. Istotne również były detale - kolorowe stroje uświadamiały, jak niewiele trzeba, by uczynić codzienność bardziej pozytywną, "taniec brwi" ukazuje całkowitą spontaniczność i szczerość reakcji dziewczyny. Ról męskich nawet nie trzeba komentować, było na czym zawiesić oko. Miłość powoli kwitnie, raz jest wesoło, innym razem poważnie, bywają też smutne chwile, jednakże pomimo tego wszystkiego na końcu filmu okazuje się jedno wielkie "WTF?!". Rzecz jasna, gdyby w ostatniej minucie główny bohater nagle doznał olśnienia i zmienił jednak zdanie, film zostałby zjechany za przewidywalność i płytkość, tak się nie stało i zostajemy z... No właśnie z niczym. Żadnej puenty, wniosków, nic, co pozostanie w widzu i doda mu jakiejś pozytywnej iskierki, jedynie zawód zmarnowanego czasu oczekiwania z nadzieją na szczęśliwe zakończenie.
Współczuję za to osobom na wózku czy z jakąś inną fizyczną niepełnosprawnością, jedyna nauka, jaką można by z ich punktu widzenia wyciągnąć, to: nie ważne, czy masz jakieś pragnienia, nie istotne, czy o czymś marzysz, nie liczy się, czy są wokół Ciebie ludzie, którzy oddają Ci całego siebie, najlepiej umżyj, a jak jeszcze zostawisz coś po sobie w spadku, to ktoś na pewno będzie się z tego cieszył i uczynisz świat lepszym miejscem :)