...i nie wiesz, którą z nich wybrała Brooke.
Nie jest to takie oczywiste.

Z jednej strony, dla większości proste jest, że będą razem- od początku widać chemię między nimi, świetnie się dogadują, na koniec trzymają za ręce i całują. Nick na pewno zostawił jej nr telefonu, a ona po ułożeniu spraw z mężem się z nim umówi.

...Ale życie lubi być prozaiczne. Co jeśli ta 'mała wielka noc' miała być tylko drogowskazem w ich życiu? Nick uwolnił się od widma byłej dziewczyny, a Brooke zdecydowała się porozmawiać z mężem (i zostać albo odejść). Odegrali po jednej roli i koniec przedstawienia. Na kartce było parę pogodnych słów, cytaty ze wspólnej nocy, a trzymanie za rękę i pocałunek to tylko wyraz tego, jak bardzo zbliżyli się do siebie obcy ludzie i jak wiele im to dało (może nawet platoniczną miłość). Chwila trwała, chwila minęła...

Osobiście wierzę w przeznaczenie i chcę wierzyć, że jeśli mąż zdradza Cię niecały rok po ślubie, a nocą spotykasz przystojniaka, który pasuje do Ciebie jak druga połówka jabłka, to nie zaprzepaszczasz tego i dajesz się porwać (zwłaszcza, że Brook już raz to zrobiła i sugerowała, że może po prostu pomyliła osoby). Ja bym tak zrobiła :). Chyba bym nie dała rady wrócić do domu i zapomnieć o takiej nocy i w dodatku ciągle zmagać się z brakiem zaufania do męża.

Fajnie, że zakończenie jest otwarte, gdyby wprost było powiedziane, że ta noc była tylko drogowskazem dla obojga- byłoby dość depresyjne. Jeśli reżyser od razu by pokazał ich jako przyszłą parę- zbyt tandetne i banalne. Pewnie dlatego nie mogę się pozbierać po obejrzeniu filmu, a po ujrzeniu napisów, zapłakana, dosłownie powiedziałam "co, już?".