Film zaczął się jak dla mnie nie dość, że typowo to przesadnie.
Dziewczynka, od której wszystko się zaczęło, była jakaś taka przerysowana- czarne długie rozpuszczone włosy, blada twarz, posępna mina emo, zaciśnięte usta i oczy w słup- coś w deseń The Ring :)
Dalej: naukowiec-wdowiec z synem, bawiący się w łamigłówkę dla ratowania gawiedzi, spotyka rozwódkę z córką, których oczywiście połączyła przepowiednia, w tle niemy "gościu" wypisz wymaluj Spike z "Buffy postrach wampirów" :D- w tym momencie już mi pachniało standardem. Będzie romans, stan nadzwyczajny, zebranie tęgich głów (optymiści naukowcy, pesymiści militarni + dumny pan prezydent), kontakt z ufo, wywiąże się walka, działa, lasery, wybuchy, Cage bohaterem a jego syn może kluczem do wszystkiego i na koniec oczywiście wiwaty na jego cześć na tle powiewającej flagi w rytm hymnu USA...


Nie będę zdradzać szczegułów, ale wg. mnie skończyło się jak na amerykański film nietypowo i bdb.
Generalnie chodziło w nim o coś więcej niż katastrofy, przepowiednie, efekty sf itd. itp. Nie było tu nawału wybuchów, strzelaniny i szaleńczej pogoni.
Chodziło tu raczej o przekazanie widzom co jest w życiu najważniejsze. Na nas i naszych problemach życie się nie kończy, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Z losem należy czasem się godzić, bo walka z całym światem i samym sobą do niczego nie prowadzi. Nie chcąc spoilerować na tym zakończę.

Druga połowa filmu znacznie podniosła notę. Ostatnie sceny mogły być od technicznej strony inaczej zrealizowane, są zbyt "malownicze" ale to, jak i pachnące myszką efekty katastrof (prócz świetnej ostatniej) to wg. mnie kwestia tego, w jakich latach film kręcono. Tyle o mankamentach. Polecam.