Ckliwe romansidło kontra traktat filozoficzny. Hal Hartley nakręcił Zaufanie jako młody 30letni reżyser rozpoczynający swoją karierę filmową w czasach kiedy swoje sukcesy święciły pierwsze filmy Jim'a Jarmusch'a. Mam wrażenie, że obu panów łączy podobny sposób patrzenia na świat, wrażliwość na dylematy życiowe, poczucie humoru. Zarówno pierwsze filmy Jarmusch'a, Stranger Than Paradise czy Mystery Train jak i Zaufanie są komediami w których łzawy romantyzm i sentymentalna uczuciowość jako formy wyrazu zostają zastąpione przez trzeźwą wypowiedź i dojrzałość emocjonalną bohaterów. Z drugiej jednak strony wydaje się, że są oni wyprani z emocji, sprawiają wrażenie apatycznych i obojętnych albo spokojnych i dojrzałych jednak ta beznamiętność w połączeniu z nadzwyczajną erudycją(w przypadku Zaufania) zbliża ich w jakiś sposób do prawdziwego życia albo raczej wyobrażenia odbiorcy o prawdziwym życiu.
Hartley swoim filmem nie chce zabawić widowni kosztem bohaterów, humor jest jakby wpisany w kontekst świata przedstawionego tak samo jak dramat. Tego rodzaju obrazy twórców niezależnych są raczej manifestem ideologicznym, rodzajem terapii dla reżysera niż rozrywką dla widza ale ozdrowieńczy wpływ może poczuć każdy kto zdecyduje się na kuracje.
Traktowanie tych filmów jako komedii sensu stricto jest błędem ale zostały one sklasyfikowane tak a nie inaczej więc postanowiłem się odnieść.
Gdybym miał szukać analogii wśród twórców niezależnych w polskim świecie filmowym to stawiałbym na filmy Bodo Koxa.