Nie był to najlepszy film jaki widziałam, ale nie był też najgorszy. Przymierzałam się do obejrzenia go już dawno temu, więc kiedy zdarzyła się okazja nie protestowałam i usiadłam przed ekranem. Oczywiście, przed obejrzeniem czytałam dużo recenzji, większość z nich głosiła ocenę raczej średnią lub niższą. Ale ludzie, czego można się spodziewać po filmie z 1993 w 2019 roku?
Postacie nie były dobrze napisane, nie licząc naszej gwiazdy, czternastoletniej Adrianny, która również mogłaby zostać przedstawiona o wiele lepiej. Nick Eliot, początkujący dziennikarz, bardziej wzbudza we mnie coś na wzór politowania. Po spotkaniu atrakcyjnej Adrianny, nie ma nic przeciwko niewinnym flirtom, a nawet pozwala sobie na pocałunek z dziewczyną. Dał jej nadzieję, więc nie dziwi mnie to iż dziewczynka się jej kurczowo trzymała, coraz bardziej popadając w zauroczenie, które przerodziło się w obsesyjną zazdrość. Moim zdaniem, zagrała ona tutaj najlepiej ze wszystkich. Jednakże zastanawia mnie jedno. Dlaczego reżyserzy z jednej strony pokazują nam seksowną dziewczynkę (fizycznie już kobietę) która potrafi podniecać mężczyzn, a z drugiej cały czas przypominają o tym iż jest to "niewinna" czternastolatka? Przechodząc do samego Nicka, wydał mi się on strasznie płytką postacią. Jego przeszłość nie była rozbudowana, jedyne czego się o nim dowiadujemy to że miał sławnego dziadka. Zachowania mężczyzny nie zostają wytłumaczone, dlaczego postąpił tak a nie inaczej? Dlaczego nie odepchnął jej gdy się całowali? Dlaczego dał jej nadzieję, a potem nagle się zorientował "o przypomniałem sobie że masz czternaście lat, to spadam!"? Dlaczego, dlaczego, dlaczego, mogłaby wymienić dużo takich przykładów. Sama obsesyjna miłość była o wiele gorzej przedstawiona niż np. w Fatalnym Zauroczeniu, na którym twórcy moim zdaniem troszkę się wzorowali i zaczerpnęli kilka pomysłów. A i jeszcze jedno, muzyka była strasznie słabo dobrana.