Jak na razie, najlepsze co widziałem podczas tegorocznych Nowych Horyzontów. Pewnie nie utrzyma tego statusu do samego końca imprezy, ale z całą pewnością będzie jednym z ważniejszych tytułów jakie tutaj widziałem.

Osadzone na przedmieściach Johannesburga, opowiada o codziennej egzystencji młodego pokolenia w postapartheidowskiej rzeczywistości. Poznajemy kilkoro młodych ludzi, osoby różnej płci i koloru skóry. Poprzez ich losy i rozmowy poznajemy obraz współczesnego RPA, kraju, w którym młode pokolenie nie zwraca już tak dużej uwagi na różnice rasowe, swobodnie spędzając ze sobą wolny czas i dobierając się w pary mieszane. Oczywiście, gdy wgryźć się w temat nieco głębiej, to zaczynają wychodzić na jaw różne animozje i nieporozumienia na tle rasowo-kulturowym, ale reżyser nie gra tą kartą zbyt intensywnie, pomijając odhaczanie obowiązkowych obrazków z czarnoskórymi niesłusznie oskarżanymi o popełnianie przestępstwa na podstawie koloru ich skóry. W zasadzie, to trafia się jedna taka scena, ale oskarżającym jest czarnoskóry, oskarżany jest nie bez winy, a w jego obronie staje biały.

Duch wczesnego Spike’a Lee unosi się nieco nad tym filmem, zwłaszcza w warstwie dialogowej, ale formie bliżej do współczesnego amerykańskiego indie i produkcji z nurtu mumblecore. Bohaterowie ślizgają się przez życie, które nie podąża w żadnym konkretnym kierunku, kolejne dni zlatują im na rozmowach przy piwie i joincie, szlajaniu się po mieście oraz wylegiwaniu na kanapie. Nie dzieje się wiec tutaj nic konkretnego, ale jeżeli ktoś lubi tego typu – przegadane - kino, to będzie zadowolony. Zwłaszcza, że dialogi są naprawdę fajnie napisane, mają rytm i pazur, zagrane jest to dobrze, a gustowne, czarnobiałe zdjęcia, nadają całości klasy.

kinofilizm.blogspot.co.uk

Więcej recenzji i innych materiałów związanych z kinem:
https://facebook.com/profile.php?id=548513951865584