ZAWIESZONY KROK BOCIANA to przykład kina ekstremalnie poetyckiego, refleksyjnego, bazującego na majestatycznych, długich ujęciach, w których kryją się wielkie i ważkie treści. Angelopoulos zabiera widza na szarą, brudną prowincję na granicy grecko-albańskiej, swoistą ziemię niczyją, esencję tymczasowości, gdzie prawie nie ma miejscowych, zaś żyją tu głównie w egzystencjalnym zawieszeniu biedni uchodźcy i pilnujący elementarnego porządku żołnierze, strażnicy smutnego status quo. Z kamerą zapuścił się tu dokumentalista z Zachodu, chcący uchwycić tragedię szukających lepszego życia emigrantów. Przypadkiem odnajduje też niegdysiejszego, ateńskiego polityka, który w tajemniczych okolicznościach zniknął ze świecznika, opuszczając bliskich i rezygnując z dawnego życia. Podążanie śladami mężczyzny i karkołomne próby potwierdzenia jego tożsamości stają się tu pretekstem do melancholijnej zadumy nad niespokojną Europą na rozdrożu. Nad bolesną ironią granic, które niczym przecięcia ostrym nożem, kaleczą kontynent, choć miały przecież gwarantować jego bezpieczeństwo, a nie przyczyniać się do ludzkich nieszczęść. W ZAWIESZONYM KROKU BOCIANA błyskotliwa, bo także ciągle aktualna wymowa filmu zamyka się w kilkunastu przepięknych, wysublimowanych kadrach, które z taką siłą i wizualną maestrią mógł zaaranżować tylko ktoś taki jak Theo Angelopoulos.