Nie dowiadujemy się w filmie skąd się wzięło tak dużo kredytów niespłacalnych, tzw. subprime, co przecież było źródłem kryzysu. Nie dowiadujemy się jak to się stało, że banki inwestycyjne to instytucje, które operują depozytami. Po Wielkim Kryzysie przecież rozdzielono wyraźnie działalność banków depozytowo-kredytowych od banków inwestycyjnych, które operowały od tamtych czasów wyłącznie kapitałem ich akcjonariuszy. No i skończyło się to w 1999 r. po przegłosowaniu ustawy znoszącej tamte ograniczenia - w 1999 r. czyli za czasów dobrej koniunktury i rządów Clintona plus kongres Demokratów.
Likwidacji podziału na banki inwestycyjne i depozytowo-kredytowe dokonano dodatkowo w czasie kiedy rząd USA wręcz zmuszał sztucznie rynek (zmiany w "antydyskryminacyjnym" Community Redevelopment Act) do udzielania pożyczek dla słabo zarabiających (ryzyko oskarżeń o rzekomą dyskryminację słabszych ekonomicznie, w tym afroamerykańskiej mniejszości), którym przecież dom się należy, bo wszystkim się należy wszystko. Jak to u socjalistów. A konsekwencje były jak zwykle.
Za pośrednictwem wspomaganych przez państwo instytucji (Fannie Mae i Freddie Mac) i poprzez antydyskryminacyjne prawodawstwo zapewniano mniej zarabiającym możliwość brania kredytu na domy, na które nie było ich stać. Nakręciło to ceny nieruchomości, ale zarazem dramatycznie zwiększyło udział kredytów niespłacanych z ok. 1-2% przed 1998 r. do aż 10% w 1998 r., a w 2005 r. aż 20%.
O reszcie opowiada film - finał to zalepienie dziury pieniędzmi podatników. Sami sobie winni - głosowali, no to mają. Dobrze im tak!:)