Problem leży w tym, że Shymalan próbuje robić w konia i straszyć, lecz ktoś, kto zna jego styl, od początku robi się podejrzliwy.

Chciałem zwrócić uwagę na ustawienie kamery w wielu scenach. Shymalan robi coś, co dawno temu robił Sergio Leone. Nie dzieli scen na ujęcia albo dzieli je na jak najmniejszą liczbę ujęć. Przykładowo scena z jeepem uderzającym w drzewo. W U.S.A. kręcą inaczej. Kolejnym dobrym przykładem może być scena z lwami w ZOO. To w sumie jedno ujęcie. Można się akurat śmiać, że nie bardzo udało się zamaskować schowane pod koszulą ręce aktora, ale tak jest w scenach bez ciętych ujęć. Amerykanie, gdy robią efekty specjalne, lubią oszukać oko widza właśnie poprzez zwiększanie liczy ujęć w jednej scenie.

Gra aktorska to u Shymalana nie zawsze najmocniejsza strona. Jednak bez przesady. Żona głównego bohatera nieźle gra neurotyczkę. Wahlberg wywiązuje się ze swojej roli naprawdę nieźle. Reszta to specyfika Shymalana, którą za trzydzieści lat będzie się cenić nie mniej niż kino Jarmusha.