Pięć osób w różnych zakątkach globu dostaje tajemnicze przesyłki. Biorą udział w telekonferencji, na której okazuje się, że mają wskrzesić dziedzictwo ekscentrycznego Finleya Harta (Antony Hopkins). Mają 60 minut aby poznać swoją rolę w projekcie i wypełnić instrukcje, w przeciwnym wypadku świat jaki znają przestanie istnieć. To tak w skrócie. Brzmi... lekko niedorzecznie? Tak też jest.

Najciekawszą, co nie znaczy też, że jakoś wybitnie dobrą, stroną filmu jest sposób w jaki został nakręcony. Wszystkie ujęcia są z kamer w laptopach, smartfonach, domach. Rzekomo wynika to z tego, że Zero Contact był tworzony w czasie pandemii covid i związanych z tym restrykcji czy zaleceń. Wygląda to całkiem sprawnie. Zwykle mnie męczą tego typu projekty jak "kręcenie z kamerki w telefonie" czy inni kuzyni found footage, a tu forma mnie nie znużyła. Przebitki komputer/telefon/kamerka w domu nadają dynamiki, także jest okej.
Monologi Hopkinsa, no cóż, pewnie mógłby opowiadać o wiązaniu butów i też wyszłoby dobrze. Niestety, to chyba jedyne plusy tego dzieła.
Po drugiej stronie jest fabuła. Pola tachionowe, kwantowe podróże, no dzieje się dużo. Bohaterowie przyjmują to nadzwyczaj spokojnie, co jest cokolwiek nienaturalne. Nie żebym wymagał realizmu, ale scenariusz zwyczajnie nie wciąga i trąci poziomem amatorskiego filmiku z youtube w złym tego słowa znaczeniu. Potem trochę taniego suspensu, obojętnego wyścigu z czasem i innych tego typu wtórnych, nieprzekonujących zabiegów składających się na kiepski film.

Generalnie, raczej traktowałbym ten film jako ciekawostkę montażową niż pełnokrwistą pełnometrażówkę. Nie męczy zbytnio, nawet nie nuży, ale zabawę będzie miał raczej ktoś mocno spragniony gatunkowo czy szukający czegoś dziwnego. Bohaterowie miałcy, fabuła po łebkach, więc w klasycznych kategoriach Zero Contact powinien poddać się kwarantannie.