Są w indywidualnych odczuciach tacy twórcy kina autorskiego, o których próbujemy zapomnieć lub jawnie ich unikamy. Dotyczy to również i mnie. Może i moja opinia jest nazbyt wątła, bo nie zapoznałem się z większą ilością filmów reżysera, o jakim wspominam w tytule, aczkolwiek po "Kucharzu, złodzieju, jego żonie i jej kochanku" w "Zet i dwa zera" ujrzałem coś, od czego staram się uciekać, czyli, w moim odczuciu, kino nudne, jednostajne i tworzone bez większej logiki (no chyba, że film uznać surrealistycznym i pozostawić "poza wszelką krytyką" z tego miana). Zapoznałem się z opiniami wychwalającymi ten film, ale i ganiącymi go. Przychylam się do opinii krytykantów jednoznacznie, choć do połowy nawet byłem skłonny uznać to za ciekawy, autorski pomysł o rozkładzie, wykorzystaniu wątków ewolucjonizmu do tłumaczenia zachowań człowieka, czy analogii świata zwierząt do świata ludzi. Niestety, dwie godziny jednak mnie nie przekonały (choć to dla mnie standard dla filmu). Nie to, że nie lubię "przegadanych filmów" (bez flaków, mordów i zbliżeń na ucięte nogi). Nie przekonała mnie ani fabuła (niezrozumiała, z wieloma pytaniami bez celu, mnożonymi obrazami bez sensow nej symboliki - bo ciąg symboli przypadkowo wtrąconych nie tworzy jeszcze przekazu czy sensu), ani też sfera wizualna (zachwalana u tego reżysera). W efekcie, film co prawda wydał mi się lepszy niż poprzedni tego reżysera, z jakim się zapoznałem, aczkolwiek nie na tyle lepszy, by zachęcić mnie do dalszych bezsennych nocy z kinem Brytyjczyka. Znów odczułem, że w czarnej komedii to on mistrzem nie jest, choć niewątpliwie ma swoich zwolenników i to, o dziwo, jestem w stanie zrozumieć. Filmowi oryginalności odmówić nie można, ja odmawiam mu po prostu sensu dramatycznego, zaliczając do niebanalnych, aczkolwiek nieco nużących historii.