Bronte potrzebuje aktu zawarcia małżeństwa, żeby otrzymać upragnione mieszkanie z oranżerią. Charles, Francuz- żeby dostać "zieloną kartę" i móc zamieszkać na stałe w USA. Biorą szybki ślub i od razu rozstają się przekonani, że już nigdy więcej się nie spotkają...

Jest to romantyczna komedia o tym, co może się zdarzyć, gdy dwoje zupełnie sobie obcych ludzi mówi sakramentalne "tak", uważając, że już nigdy więcej się nie spotkają. Brontë - poważna i skromna mieszkanka Nowego Jorku przeżywająca właśnie kłopoty finansowe decyduje się zawrzeć fikcyjne małżeństwo z francuskim imigrantem Georgesem. Wszystko idzie pomyślnie, dopóki w sprawę nie włączają się węszący podstęp urzędnicy z biura imigracyjnego. Brontë i Georges, aby udowodnić, że naprawdę są mężem i żoną, zamieszkują razem. Poznają się i ... zakochują.

Zielona karta – obiekt pożądania ludzi na całym świecie. Dokument o niewielkich wymiarach, ale ogromnej sile – pozwala na stały pobyt na terenie Stanów Zjednoczonych, a co za tym idzie na podjęcie legalnej pracy. Jej uzyskanie może być pierwszym krokiem do otrzymania amerykańskiego obywatelstwa.

O zielonej karcie marzą emigranci z biednych krajów, jednak jej uzyskanie jest bardzo trudne i czasochłonne. Najszybszą metodą wydaje się fałszywe małżeństwo: trzeba wziąć ślub z obywatelką lub obywatelem USA. To zazwyczaj wystarczy, by po pewnym czasie zieloną kartę otrzymać.

Na taki pomysł wpadają Georges Faure (Gérard Depardieu) i Brontë Parrish (Andie MacDowell), bohaterowie komedii Petera Weira ("Stowarzyszenie Umarłych Poetów", "Truman Show"). On jest ubogim, ale bardzo zdolnym kompozytorem, który marzy o karierze w Stanach. Dlatego tu przyjechał i próbuje zdobyć tytułową zieloną kartę. Jak to Francuz kocha przyjemne życie, dobre jedzenie, zna się na winach. Na razie jednak musi zarabiać na swoje utrzymanie, pracując na czarno jako kelner.
Z kolei ona to subtelna, inteligentna i lekko snobistyczna córka pisarza. Prowadzi spokojny, bardzo zdrowy tryb życia, jest wegetarianką, kocha przyrodę i niezwykle przejmuję się brakiem zieleni w nowojorskich dzielnicach nędzy. Marzy o mieszkaniu z tarasem ma dachu. Okazuje się jednak, że upatrzone lokum może wynająć jedynie małżeństwo.
W tym momencie przecinają się drogi Georges’a i Brontë – osób krańcowo różnych, ale jednocześnie potrzebujących się nawzajem. Biorą więc ślub, przekonani, że nigdy więcej się nie zobaczą. Jednak nie wiedzą, że pracownicy urzędu emigracyjnego mają prawo sprawdzać, czy małżeństwo nie jest fikcyjne. Oznacza to, że mogą odwiedzać świeżo upieczonych małżonków w ich domu, zażądać wspólnych zdjęć z wakacji (lub szczegółowego tłumaczenia, dlaczego ich nie ma), wzywać na specjalne przesłuchania, żeby sprawdzić, czy żona ma dostateczną wiedzę o rodzinie męża i na odwrót. Wkrótce wścibscy urzędnicy imigracyjni niespodziewanie odwiedzają kobietę i słusznie zaczynają podejrzewać, że coś tu nie gra...

Zielona karta to dokument umożliwiający cudzoziemcowi legalną pracę i pobyt w Ameryce. Trudno ją zdobyć, ale ułatwia to małżeństwo z Amerykanką. W takich okolicznościach poznają się główni bohaterowie filmu: ona - Bronte Parrisch ze środowiska amerykańskiej inteligencji, zafascynowana muzyką Mozarta i hodowlą egotycznych roślin i on - Francuz, Georges Faure, podający się za kompozytora. Połączy ich fikcyjne małżeństwo, które ma przynieść obojgu wymarzony cel: jemu - zieloną kartę, jej - piękne mieszkanie (właściciele wynajmują tylko małżeństwu). Jednak biuro imigracyjne dokładnie bada zasadność przyznania zielonej karty.