Następnych filmów Chang-donga nie widziałem jeszcze ale ten naprawdę mi się podobał. Fabuła może nie jest oryginalna ale krwiste postacie i dużo scenek 'rodzajowych' przekonują nas do opowiadanej historii. Wrażenie że film jest za długi wydaje mi się typowe dla wielu filmów koreańskich (Sorum, Public Enemy, No. 3 itd.) . Nacisk na ludzką codzienność uwiarygadniają filmowe historie i wiążą nas emocjonalnie z postaciami. Środek ten często wykorzystują twórcy kina "ambitnego", choćby Bergman, Satyajit Ray czy Antonioni. Dzięki temu film kołata się gdzieś w sercu widza długo po seansie.
Nawet gdy szeregowy widz "popcornowy" będzie na dłużyzny i nudę narzekał ;)