lubię filmy truffauta, sa takie spokojne, płynne. te specyficzne sceny, jakby żyjące własnym życiem, rodzaj zdjęć - ten klimat rozpoznać mozna już po pierwszych minutach każdego filmu. "zielony pokój" klimatem się nie wyróżnia, tematyką też nie - kolejny obraz o tragizmie sytuacji egzystencjalnych, aktorstwo znów doskonałe, głębokie i poruszające...

truffaut nie pokazuje ludzi szczęśliwych. jego filmy mówią zawsze o jakiejś tragedii - czy to ogromnej - jak śmierć, czy też dużo "mniejszej"... tym razem reżyser serwuje nam spotkanie z człowiekiem pragnącym zostać strażnikiem i opiekunem zmarłych. julien uważa, że nie okazuje im się należnego szacunku, że zapomina się o nich wtedy, gdy powinno się pamiętać... człowiek ten żyje we wśłasnym, nierealnym świecie - najpierw czci podobizny i rzeczy młodo zmarłej żony w specjalnie do tego przeznaczonym zielonym pokoju. zaś później hołubi wizerunki znanych światowych artystów (uważa się, że truffaut chciał przez to wywyższyć swych artystycznych "mędrców"...), jako zmarłą rodzinę i przyjaciół, w odremontowanej kaplicy. zachowanie juliena nie jest normalne. nie potrafi on już normalnie żyć, w jego światopoglądzie ziemskie sprawy ustępują pola tym, związanym ze zmarłymi. bohater zapomina o uczuciach do osób żyjących - miłości, przyjaźni, o rozrywce... pogrążony w nastroju nostalgii i wzruszenia, popada w coraz to głębszą paranoję. uczucia kiruje tylko i wyłącznie wobec zmarłych, nie zauważa, że ktoś pfarowuje mu swą miłość. obsesyjny kult zmarłych prowadzi go do samounicestwienia...

w tym momencie nasuwa się więc pytanie: co robić, gdy umrą nasi najbliźsi?
hołubić ich zdjęcia, poświęcić się całkowicie pamięci o nich, czy w ogóle zapomnieć. chyba nalezy połączyć te dwa wyjścia - należy o nich pamiętać, ale próbując budować swoje życie na nowo... tak, truffaut też daje nam odpowiedź na to pytanie - najważniejsz jest to, aby żyć, dopiero na dalszym miejscu umieścił reżyser obowiązek pamięci i czci zmarłych... czyli po porstu kierować się starą zasadą - CARPE DIEM...