Fakty były takie, że padały w jej kierunku żarty, nie inaczej jak z niej samej, choć to mało, atak personalny miał się wręcz odnosić do życzenia, by przestała istnieć. Powód zatem słodkiej zemsty w pełni rozumiem.
Można by oczywiście porzucić temat, w końcu to było dzieciństwo, przejść obok, gdyż nie każdy powraca do traum, nie dla każdego dzieciństwo było aż tak uporczywe, choć może akurat jej, owe wydarzenia przysporzyły dręczących myśli.
Natomiast fakt, że jest ona artystką, ułatwił jedynie zadanie, i pomógł dokonać zemsty, po pierwsze, w sposób spektakularny, po drugie, na swój sposób bezkarny; bo przecież nie o realną zemstę chodziło, a o jedynie pstryczek po nosie - tak, by do towarzystwa wzajemnej adoracji dotarło, że chuliganeria, to było i tak mało, by o nich powiedzieć.

Cóż, wypadałoby jej współczuć - ale bardziej to rozumiem, niż czuję. (Choć, generalnie, mam na ludzi bardzo otwarte serce. Naprawdę. Dla przykładu, którejś zimy, przez ponad dwa miesiące gościła u mnie w domu pewna bezdomna kobieta, wcześniej zupełnie mi nie znana, którą spotkałam na ulicy, a która nie miała się gdzie podziać. Itp.)
Więc jakby trochę się dziwię, że ta osoba raczej mnie irytuje, i bardziej identyfikuję się z jej prześladowcami, niż z nią samą. Może to jakiś atawizm: "jak zając ucieka, to pies goni".
Nie wiem, ciekawa byłabym ją poznać.
Ale przecież w jakimś sensie ona właśnie dała się poznać, robiąc ten film - i "występując" w nim w roli samej siebie... Jakby przez wszystkie te lata w żaden sposób tej swojej traumy nie przerobiła (co już rzeczywiście powód do współczucia - i tu rzeczywiście szczerze jej współczuję). Na moje oko, to przydałaby się jej jakaś poważna psychoterapia - bo jak żyć, nosząc w sobie tyle urazy do ludzi. Przecież musi ona projektować tę urazę również na innych ludzi.
Wiem, jak to działa. Uczyłam angielskiego 18-letnią dziewczynę, będącą w podobnej sytuacji, która powiedziała kiedyś z całą powagą, że chciałaby wytruć wszystkich ludzi. I choć miałam dla niej dużo wyrozumiałości i przyjaźni, nie byłam w stanie z nią wyrobić. Bo wszystko interpretowała sobie na obraz i podobieństwo swoje własne, tzn. na obraz tej traumy, poprzez którą postrzegała świat i ludzi. W konsekwencji, choć darzyła mnie dużym zaangażowaniem, w tym krzywym zwierciadle, w którym widziała moje reakcje, w ogóle nie potrafiłam siebie rozpoznać. To, co robiłam czy mówiłam w jakiejś najniewinniejszej intencji, ona interpretowała sobie całkiem na odwrót - a próba wyjaśnienia z mojej strony, prowadziła do kolejnych nieporozumień. No nie dało się z nią żyć.
Po latach - była już wtedy po trzydziestce - spotkałyśmy się znowu. Nadal była poważnie skonfliktowana ze światem, ale trochę się poprawiła i w sumie, zważywszy wszystko razem, jakby nawet trochę byłam trochę z niej "dumna", bo spodziewałam się daleko gorszego rozwoju wypadków.
Któregoś dnia powiedziała do mnie, że chciałaby wytruć połowę ludzi. - No - mówię - to już postęp! Bo nie wiem, czy pamiętasz, ale kiedyś chciałaś wytruć wszystkich :)

A film jest genialny. Tyle pokazuje z człowieka. I niezależnie od indywidualnych odczuć nie może nie pobudzić do zastanowienia (nad nami wszystkimi).
Serdecznie Cię pozdrawiam.