O tym samym pomyślałam od razu po obejrzeniu filmu

To tak jak ja!

Zgadzam się.

Nie przesadzałbym, film jest za bardzo tendencyjny i sztuczny momentami, w moim przekonaniu dla bardzo młodego niedojrzałego człowieka był by tylko dobrym powodem żeby się ponabijać. Oczywiście zły nie jest, ale do mnie do końca nie trafił.

Początek filmu jest intrygujący, z czasem przekracza granice żenady.

To, że "przekracza granice żenady" - o ile to samo mamy na myśli - właśnie jest jakimś aspektem (nie zamierzonym przez Odell) genialności psychologicznej tego filmu.
Bo pokazuje nie tylko jej wizję wydarzeń, ale i ją samą - jako dorosłego już człowieka, zdominowanego przez zapiekłe poczucie krzywdy. Przecież choćby już sama jej twarz, wyraz jej oczu (plus cały pomysł tego filmu) tak wiele o niej mówi, nie uważasz? Nie tylko o tym, kim jest obecnie, ale i o tym, kim najprawdopodobniej musiała być w przeszłości, jako nastolatka - i co właśnie ściągało na nią taką a nie inną reakcję jej kolegów. Okrutną - ale zrozumiałą; uzasadnioną jej osobowością.
I film jest tak głęboko znaczący i genialny wprost dlatego właśnie, między innymi, że pokazuje również to "uzasadnienie".

Widzę wyraz jej twarzy, wygląda na ostro szurniętą.