Już dzięki samemu pomysłowi będzie to satysfakcjonujący seans. Któż bowiem nie marzy by po latach zemścić się na szkolnych prześladowcach? Chyba tylko Ci, którzy ich nie mieli. Osoby, będące niżej w klasowej hierarchii przyjmą to dzieło z otwartymi ramionami. Nie tylko jako "pieśń zemsty", którą niewątpliwie jest: dranie wyrządzający przed laty krzywdę Annie, zostają obrzuceni przez nią cieniem, a to na pewno wzbudzi wątpliwości otoczenia wobec nich. Jest również gorzkim spojrzeniem na same "grzechy dzieciństwa". Nikt nie potrafi za nie przeprosić. Ludzie wolą znaleźć milion wytłumaczeń, by nie czuć się winnymi. Wiele przykrych refleksji wyniesiemy z tego obrazu, bo jak się okazuje, ludzie nie zmieniają się tak bardzo jak myślimy. Tym lepiej, że reżyserka zdecydowała się nakręcić taki film. Nawet jeśli jego wydźwięk zostaje osłabiony przez mockumentarną budowę i tak jest dostatecznie mocny.

Wielu pewnie będzie oceniać eksperyment artystki jako dziecinny: dogryzanie demonom przeszłości po upływie 20 lat. W moim mniemaniu miała ona jednak prawo do takiego zachowania, a co więcej zrobiła to z klasą. Szkoda jedynie, iż sama przed kamerą nie użyła słówka "odwet", bo w ten sposób ukrywała jednoznaczne intencje tak samo jak ludzie, których później "przesłuchuje". Niemniej polecam.