Banał to chyba nie jest tutaj najwłaściwsze słowo, bo reżyserka problem porusza moim zadaniem bardzo ważny. Początkowo o drugiej części pomyślałam sobie tak jak Ty - mało satysfakcjonująca, jednak po wyjściu z kina zdałam sobie sprawę, że to nawet nie kwestia tego, że musiała ''polegać'' na prawdziwych ludziach, ale raczej tego, że ci prawdziwi/przeciętni ludzie w obliczu takiej sytuacji zachowaliby się dokładnie tak jak zostało to pokazane na filmie. Uważam, że jest to atut, bo wszystko to wydaje się i jest autentyczne, a nie w jakiś sposób przesadzone, idące w stronę komizmu, więc ostatecznie poczytuję tę drugą część - tak jak i pierwszą - za równie udaną, tylko po prostu na innej płaszczyźnie i ostatecznie - w moim odczuciu - satysfakcjonującą, bo nie pozostawiła żadnego uczucia niedosycenia.

Nawet cieszę się, że masz lepsze zdanie o filmie. Mimo, że oceniam go tak średnio, to nadal uważam za intrygujący w pomyśle i gdzieś mi pozostał w pamięci. Formalnie zaś jest bez zarzutu i liczę, że artystka nadal będzie tworzyć filmy. Po prostu liczyłem na coś więcej, co wyniknie z tej "historii".