Ten film w założeniach miał poruszać kontrowersyjne ale i palące problemy Kościoła Katolickiego. Reżyserowi zabrakło jednak i wiedzy i odwagi i wyobraźni, żeby sklecić z tego dobrą opowieść. Stworzył więc bezpłciowy manifest o tym, jak to biednie jest facetom, którzy są księżmi, bo nie mogą mieć wszystkiego. Sorry, ale ja tego nie kupuję. David nie musiał być księdzem, żeby być dobrym katolikiem, który głosi Ewangelię... ale on chce mieć wszystko. Gloryfikacja zachłanności, hedonistycznego wygodnictwa jest tutaj zaprezentowana jako dobro i sprawiedliwość i przeciwstawione zostają złemu i nienaturalnemu celibatowi. Idiotyczna koncepcja wynikająca z braku wiedzy. A przecież w tym filmie aż roi się od problemów, które zostają pokazane o tyle o ile: problem homoseksualizmu (tutaj sprowadzony do łzawej telenoweli i wątku seminaryjno-burdelowego), problem AIDS wśród księży (tutaj zredukowane do pretekstu dla wątku śledztwa dziennikarskiego), problem braku nowych powołań, problem istnienia w społeczeństwie rozdźwięku między klerykalną organizacją a wiernymi (tutaj zbanalizowane i sprowadzone do poziomu czarnej mafii).
Bardzo, bardzo szkoda dobrego materiału. Filmu nie ratuje nawet dobra irlandzka muzyka.