A ja skomentuje tak:
Nie wiem jakie intencje miał Sarafian krecac ten film, ale odbieram go nieco inaczej niz ty. Doskonale rozumiem postawe Kowalskiego, ktory wcale nie jest "wojownikiem wolnosci". Otrzymuje pewna aprobatę spoleczenstwa, ale sam o tym nie wie. A gdy juz sie dowiaduje, jak chocby od Super Soula czy harleyowca w Nevadzie, to nie robi to na nim wiekszego wrazenia. Nie zamienia sie w Gumowego Kaczora czy Burta Mistrza Kierownicy Reynoldsa, niesionego na skrzydłach "złej" sławy. Pozostaje nadal tym samym Kowalskim bez imienia siedzacym samotnie w Dodge'u i bynajmniej nie jadącym ku wolności, lecz ku śmierci, która ostatecznie zakonczy jego byt, który jak widać w retrospekcjach do najszczesliwszych nie należał.
I wlasnie to, ze Super Soul nazywa go ostatnią wolną duszą tej ziemi jest dla mnie zabawne w tym filmie i bynajmniej nie stwarza mitu bohatera-Kowalskiego. A to dlatego, ze Kowalski ma gdzieś tego typu mity - i ja, jako świadomy widz, wiem, że tworzą je jedynie ludzie, którzy sami nie potrafią dokonać wyboru w swym życiu, potrzebują więc bohaterów, którym mogliby sie przyglądać niczym gapie podczas finałowej sceny. I choć w tych momentach mogą trzymać kciuki i wygłaszać wyzwoleńcze pieśni, to są oni jedynie pionkami, ktore po dwóch minutach wrócą do swej codziennosci i zapomną o całej sprawie. Tak jak mowie, patrzac na ten film, nie mozna spoglądać z perspektywy Super Soula - trzeba stać sie Kowalskim. Facetem, który nie ma ani nic do stracenia ani do zyskania. On nie chce walczyc z policją ani stać się symbolem dla kogokolwiek. Obstawiam, ze 50% ludzi, którzy mianowali ten film kultowym sami tak na prawde nie czują o co w nim chodzi. A w bardzo duzym uproszczeniu chodzi o samotnosc.