Widocznie jestes bardzo smutnym zakompleksionym człowieczkiem skoro Cię śmieszą takie rzeczy i tacy ludzie.
Ale skoro już tak masz to do nich kieruj swoje wypociny, bo tutaj nikt się nie podnieca i nikt się nie spuszcza.
Chciałem jedynie uświadomić gościa powyżej że film i wydarzenia nie są o niczym i nie są bez sensu jeśli jest się świadomym co tak naprawdę opowiadają, bo jak widać po treści wpisu nie ma on zielonego pojęcia co oglądał. Nie twierdzę że każdy myslący powinien ocenić ten film na 9 czy 10 ale jeśli ktos daje 1 czy 2 to wg mnie jest skończonym dzbanem, skoro nawet tak prostego przekazu nie potrafił wyłapać.
Jak dla mnie film miał mocny przekaż poparty bardzo dobra warstwą techniczną i grą aktorską dlatego wahałem się pomiędzy 8 a 9. Nie wiem czy to podchodzi pod twoja tezę jarania się filmem, ale ja po prostu uważam że był bardzo dobry

Początek mogłes sobie darować. Po prostu, ogólnie śmieszą mnie ludzie, którzy wydumany sposób oraz wyższością jadą po kimś komu film się zupełnie się nie podobał. Zgodzę, że jak nawet jakiś film do ciebie nie trafi, to jest słabym zachowaniem dawać filmowi 1 lub 2. Sam film uważam, za dość pretensjonalny i nudny bełkot. Aczkolwiek skupiając się na warstwie technicznej, która bardzo mnie interesuje, to jest na naprawdę wysokim poziomie. Gość powyżej też trochę prowokował i dałeś się złapać. Społeczność na filmwebie w dużej mierze jest ściekiem i większość to wie.

Na potwierdzenie tego co mówisz, że Matka jest domem jest też fakt, że nigdy go nie opuściła ani na sekundę.

już od pierwszej sceny wiadomo o co chodzi.to nie symbole a jasny przekaz. wystarczy znać stary testament. Adam Ewa z żebra (rana zasłaniają przez Boga przy toalecie) Kain zabija Abla... Potop... w końcu wychodzi słońce i nadzieja na lepszy świat oczekiwanie na syna Bożego. jak widać na krótko....

Niech lepiej nie interpretuja Biblii na swój sposób pseudo znawcy jak ten Darren Aronofsky i przestana tworzyc obrazy,które powstaja w ich mózgach, a nastepnie uwieczniac to na tasmie bo nie sa niczyimi nauczycielami na czele z Polanskim, którego wszystkie filmy sprowadzaja sie do jednego tematu Wszyscy wiemy jakiego

przykro mi Ci to mówić, ale.. mają do tego prawo

A co byście powiedzieli o interpretacji, gdzie zarówno Bardem jak i Lawrence są istotami boskimi - różnymi obliczami Boga. Ludzie zostali stworzeni na podobieństwo Boga, zatem należy stwierdzić, że jakiś "pierwiastek ludzki w istocie boskiej" (wiem, że nieco dziwnie to brzmi) istnieje.
Bardem przedstawia Boga jako Ideę - głosi piękne hasła, jest wierny tym hasłom, święcie wierzy w słuszność tych poglądów i najważniejsze jest dla niego, aby tych racji przestrzegać, bo dzięki temu ludzie będą szczęśliwi (Bardem zwracał również kilkakrotnie uwagę Lawrence). Głosi wszem i wobec potrzebę tolerancji, akceptacji i przymyka oko na to, że reguły te nie do końca są przestrzegane (natrętni goście, ludzie wchodzący w brudnych butach do świętego miejsca, jakim jest jego dom). Z wyznawanych przez niego wartości wynika raczej potrzeba nawracania, wybaczania, a nie karania. Cieszy go to, że jest uwielbiany. Jak stwierdzono - On nie kocha osoby, lecz kocha to, że jest przez nią kochany.
Z kolei Lawrence stanowi to ludzkie oblicze Boga, które ma uczucia (nie jest jedynie Ideą) i wścieka się widząc to, że ludzie nie przestrzegają obowiązujących zasad (Harris palący w domu papierosy, czy inni ludzie zakłócający ich domowe zacisze, dokonujący profanacji pod różnymi postaciami) i zacierają granicę między sacrum a profanum. Ludzie w miłości do Boga zapominają o obowiązujących regułach i stopniowo prowadzą do własnej zagłady, zapominają, że to oni zostali stworzeni na podobieństwo Boga, a zatem są znacznie niżej w hierarchii świata.
Reżyser pokazuje w pewien sposób konflikt pomiędzy tymi dwoma obliczami Boga - z jednej strony z jego wizji świata (wynikającej m.in. z Dekalogu) wynika wszechobecna miłość, nakaz tolerancji, obowiązek wybaczania, etc. Natomiast z drugiej strony karze ludzi za ich występki (biblijny potop, wygnanie z raju, itp.) - nie może dłużej patrzeć jak ludzie niszczą to, co dla nich stworzył, a także niszczą samych siebie, jak i siebie nawzajem.

Ponadto o boskości Bardema i "ludzkości"/"cielesności" Lawrence świadczy w mojej opinii fakt, że Bardem wyszedł cało z pożaru, natomiast Lawrence uległa zwęgleniu i to z Niej stworzył nowy świat - stanowiła materię, będącą podstawą do stworzenia nowego, ulepszonego świata.

Też ciekawie...

Też mi taka myśl przyszła po wyjściu z kina. Bardem i Lawrence to w gruncie rzeczy jedna boska osoba o dwóch pierwiastkach, wzajemnie się ścierających ze sobą. Matka dąży do ładu i porządku. Część męska boga jest twórcza, trochę lekkomyślna i szalona. Ale właśnie dzięki temu, że osoba boska jest tak złożona, powstał człowiek. Po tej refleksji naszła mnie myśl, że film nie jest wcale jednowymiarowy i nie do końca krytykuje pewną wizję boga i człowieka. Oczywiście wszyscy widzowie chyba sympatyzują z matką, a nie Bogiem - lekkomyślnym megalomanem, który pragnie uwielbienia i ma dziwne pomysły. Tylko gdyby słuchał Matki, nigdy by nas tu nie było...

Jeszcze, jeśli chodzi o interpretację matki jako Matki Natury - było to pierwsze, co przyszło mi do głowy, ale wsystko lepiej się składa, jeśli uznamy ją za pewien pierwiastek w osobie Boga albo pewną siłę we Wszechświecie.

Interpretacja, że Lawrence jest uosobieniem Matki Natury mi również nie do końca pasuje. OK, są racje przemawiające za tym, jednak jej zachowanie nie do końca odpowiada mojej wizji takiego bóstwa. Skoro jest ową Matką Naturą, to dlaczego zamyka się w czterech ścianach i nie opuszcza praktycznie domu (jeśli dobrze pamiętam, to jedynie zdarzyło jej się wyjść na ganek)? Wystrój domu też raczej nie jest bogaty w elementy przyrody. Rozumiem, że odbudowany przez nią dom (który powstał z popiołów) łatwiej jest zniszczyć nieproszonym gościom, niż kwiaty, ogródek, itp. - tego typu niszczenie jest zapewne bardziej dosadne i efektowne. Ponadto Matka Natura korzysta w filmie z rzeczy szkodliwych dla środowiska (np. elektryczność, fakt, wprawdzie jest przeciwniczką papierosów). Zapewne prowadzenie gospodarstwa w stylu amiszów byłoby zbyt sugestywne i wówczas głosy dotyczące zbyt czytelnej symboliki byłyby jeszcze bardziej spotęgowane (w sumie po co komu w filmie symbole, których nie da się rozszyfrować??) niż ma to miejsce przy takiej formie.

Wystrój nie jest bogaty bo Lawrence w trakcie filmu jeszcze go upiększała - malowanie ścian

A więc Ewolucja. Matka Natura, która się cały czas rozwija. Szach-Mat Kreacjoniści!

MNIEJ NIŻ ZEROOOOOOO,
MNIEJ NIŻ ZEROOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
O O O OOOOOO.....

???

Pewnie przedawkował amfę i Lady Pank ;)

Jak na polskie warunki, to raczej trawka :)

XD

Dokladnie ZEROOOOOOOOOOOOO!!!! DNO DNA!!!!

Proszę grzecznie wrócić na trybuny i nie powodować zamieszek wśród kulturalnych ludzi.

Dziękuję za tą wspaniałą interpretację @Suncarol

Skoro jest to mocno symboliczne kino, nie każdy zaakceptuje film, w którym będzie się musiał doszukiwać jedynie analogii biblijnych i docenić tym samym artyzm dzieła, by się nim następnie rozkoszować. Nie każdemu podziała na zmysły film, który nie jest zwyczajnym, uporządkowanym ciągiem zdarzeń zachodzących po sobie, a jedynie jedną wielką metaforą. Sam tytuł filmu, jak i plakat - o zwiastunie nie wspominając - są wystarczająco chwytliwe dla szerszej publiczności, by uznać film za kuszący. Szeroka dystrybucja przyciąga do kin, i tym samym zwiększa falę krytyki. Fakt.

Jedno mi tylko nie daje spokoju. Dlaczego Matka miała bóle (??) i piła żółty proszek rozpuszczony w wodzie. Czym był proszek/płyn? I dlaczego kiedy zaszła już w ciążę pozbyła się leku?

Też się nad tym zastanawiam.

Wydaje mi się, że ten żółty proszek miał być czymś na uspokojenie dla 'Matki Natury'. Brała go zawsze gdy wydarzało się coś złego, czym się stresowała np. gdy Mężczyzna wymiotował w nocy i zobaczyła ranę po wyciętym żebrze. Może miała pomóc jej 'zrozumieć' działania Boga? Później, gdy zaszła w ciążę, wszystko miało się ułożyć, być pięknie i idealnie, dlatego go wysypała.

To laudanum (nalewka z opium) - "to calm the spirits" - z ery wiktoriańskiej (XIX wiek) - często stosowany (dawniej) przez kobiety, jako środek uspokajający m.in. histerię.

To by miało sens. Brała środki na uspokojenie i jakoś trwała. Po zajściu w ciążę pozbyła się ich, więc już nie było opcji aby się uspokoiła.

Moze zolty proszek to nadzieja?

Rzadko komentuję filmy na filmwebie, lecz w tym przypadku muszę zabrać głos i stanąć w obronie krytyków tego "biblijnego dzieła". Film był jednym z najgorszych, które widziałam w życiu i uwierzcie, że zrozumiałam większość alegorii o których piszecie. Jednocześnie miałam przyjemność obejrzeć w przeszłości pozostałe filmy Aronofskiego, które przeszły już do klasyki kina, tj. Czarny Łabędź lub Requiem dla snu. W związku z powyższym byłam świadoma, jaki gatunek filmu będę oglądać i że prawdopodobnie to co zobaczę sprowokuje mnie do wielu ciekawych przemyśleń i spostrzeżeń. Niestety, tym razem zawiodłam się i nie mogę uwierzyć, że twórca wyżej wymienionych dzieł filmowych mógł wyreżyserować coś tak obrzydliwego. Z czystej ludzkiej ciekawości zostałam do końca, choć "najazd" tych ludzi na dom poety i jego żony zszokował mnie i zniesmaczył. To chyba znak, że Aronofsky powinien już udać się na emeryturę reżyserską. Poprzez wszechobecną w filmie symbolikę, uznałam że powinnam odczytywać to "dzieło" jako film artystyczny. Niestety, nie dostrzegłam tu zbyt wielu cech tego rodzaju kinematografii i bardzo żałuję, że Krzysztof Kieślowski już nie żyje, bo mógłby wiele nauczyć pana Aronofskiego odnośnie pracy kamery czy gry światła i cienia tak, aby zmusić widza do myślenia nad głębszym sensem filmu. Tu jednakże nie było tego typu elementów, a w zamian reżyser wyłożył nam jak na tacy metafory, które dosłownie obrażają inteligencję widza: Irytująca obca kobieta, która zbija kryształ jako symbol biblijnej Ewy, jedzenie niemowlęcia jako symbol ciała Chrystusa czy tłum psychofanów poety symbolizujących najbardziej brudne ludzkie zachowania. Czy naprawdę potrzebujemy aż takiej dosłowności w ukazywanej symbolice? Czy naprawdę idąc na film, który ma być ambitny muszę oglądać sceny przetrącenia karku noworodkowi czy zbiorowego bicia kobiety? Gdybym potrzebowała tego typu emocji włączyłabym Antychrysta albo najlepiej Pitbulla, który tak bardzo bawi i wzrusza dużą część naszego społeczeństwa. I bez tego zdaję sobie sprawę z brutalności Państwa Islamskiego czy możliwej apokalipsy związanej z utratą moralności przez ludzkość, do których odwołania dostrzegam w tym filmie. Jednak powiedzcie mi, gdzie w tym wszystkim artyzm, który tak masowo dostrzegacie oceniając ten film na 10-tkę? Co się dzieje z kinematografią, jeśli to idzie w takim kierunku? Reżyser zdecydowanie przedobrzył serwując nam całą powtórkę z Biblii. Przecież widzieliśmy już arcydzieła typu "Siedem", gdzie siedem grzechów głównych zostało ukazane w sposób bardziej poważny, a zarazem niesamowicie sensoryczny i zmuszający widza do głębszych analiz nad światem. Końcówka filmu była niesamowicie chaotyczna, wielowątkowa, za dużo było komunikatów, którymi i tak jesteśmy zbyt mocno zewsząd obarczani poprzez środki masowego przekazu itp. Dla mnie film ambitny to nie ten, w którym jestem zasypywana jak największą ilością treści, najlepiej najbardziej brutalnych, tylko ten po którym jestem w stanie zatrzymać się na chwilę i zastanowić się głębiej nad konkretnym problemem. Być może reżyser wziął sobie do serca komentarze całego świata na temat społeczeństwa amerykańskiego, które słynie z dość przykrej opinii na temat ich ubogiej wiedzy o świecie (stąd tak prosta symbolika) i zamiłowania do brutalności (bo to właśnie tam obecnie występuje najwyższy wskaźnik morderstw i samobójstw). Generalnie jest mi bardzo przykro, że zostałam tak oszukana. Zmarnowane dwie godziny życia.

Mnie w tym filmie poruszyły dwie rzeczy. Jedna dała mi do myślenia, druga po prostu wkurzyła. Pierwsza to to, jak bezsensowna może się wydawać cała symbolika chrześcijańska. Mówię tu o symbolice, a nie o Bogu jako takim, którego istoty nigdy nie poznamy. Zjadanie ciała Syna Bożego, brzmi po prostu makabrycznie. Oczywiście, jeśli dodamy do tego postać szatana i odkupienie za grzechy, którego w filmie nie było, to nabiera to sensu, ale jednak prowokuje do myślenia, nad tym, w czym żyjemy od dziecka. Przypomina mi się film, który oglądałem jako dziecko, w którym biali tłumaczyli Indianom na prerii na czym polega chrześcijaństwo. Ci nie mogli uwierzyć w to, że Bóg posyła na śmierć własne dziecko. Pozostaje pytanie, czy to ludzkość jest zła, czy może religia, jej symbolika, czy sposób jej odprawiania. Film skłania do pytań, czy większego sensu od symboliki chrześcijańskiej nie ma ateizm, czy pogaństwo, jedno oparte na zasadach logicznego myślenia, drugie na kulcie natury. Oczywiście skłania do myślenia, to za mało, żeby wszystko odrzucić po jednym filmie. O zwycięstwie religii chrześcijańskiej nad innymi religiami znad Morza Śródziemnego zadecydowało to, że jest to religia łatwo do odprawiania, my dzielimy się winem i chlebem, przynajmniej tak to powinno wyglądać, w innym religiach były skomplikowane obrzędy, drogie ofiary itp. Ale jak to się mawiało dawniej, dość już o tem.
Druga rzecz to potraktowanie w filmie Jennifer Lawrence. Jest to jedna z moich ulubionych aktorek. Według mnie najlepsza w ogóle. Słynęła do tej pory z tego, że nie rozbiera się w filmach. Tu jednak została obnażona, już właściwie na początku filmu. Jestem facetem i lubię oglądać aktorki, które nie mają problemu, żeby zciągnąć ciuszki, ale szanuję wybór aktorek, które się na to nie decydują i mają zasady. A tu aktorka miała zasady, a ktoś ją przekonał do porzucenia ich i jeszcze pod koniec filmu do zrobienia tego w takich obrzydliwych okolicznościach. W kontekście tego, że podobno Jennifer Lawrence jest teraz prywatnie w związku z reżyserem filmu Darrenem Aronofskym, skłania do przemyśleń, że niestety mężczyźni bardzo często niszczą kobiety. A w kontekście tego co pisałem wyżej, to może nie chodziło o skłonienie do przemyśleń co do religii chrześcijańskiej. Nie chodziło może o ważne pytania i przemyślenia, a może jedynie o podeptanie tej symboliki.

Zniesmaczył Cię i obrzydził najazd fanów, bo właśnie takie miał zadanie. Zadaj sobie pytanie co jest bardziej niesmaczne - ten filmowy najazd na dom poety czy to co my ludzie robimy z naszym "domem" i samym sobą (w rozumieniu gatunku ludzkiego)? Właśnie o to chodzi, że to co w tym filmie szokuje to jest nic w porównaniu do tego co ludzie na świecie wyprawiają np. w imię religii. Miał szokować i to musiał być w pełni przemyślany zabieg. To, że Jennifer na początku filmu była mocno roznegliżowana (chociaż nie rozebrana) to akurat też sobie możemy bardzo prosto wytłumaczyć skromnością, naturalnością i niewinnością jej alegorycznej postaci czyli Matki Natury.

Odnośnie J. Lawrence. Dziewicza natura. Czyli miejsce, które nie zostało dotknięte działalnością człowieka. Matka Ziemia. Tak bym pojęła początek filmu. Zresztą natura ukazana została wprost przez otwarte drzwi, sugerując niejako, narzucając nam tę myśl. Pomyślałam w dużej mierze o eksplorowaniu ziemi, o zdobywaniu dziewiczych terenów. O najeźdźcach plus nieuniknionej cywilizacji. I też o urodzajnej ziemi, która obrodziła... wydała na świat swoje owoce, obfity plon. Natomiast serce Ziemi - jądro, jest każdorazowym czynnikiem odnawiania świata. Stworzeniem go niejako na nowo... po wcześniejszej zagładzie.

Odnosnie Lawrence ciekawe kto ja tak obsadza w filmach w ktorych gra psycholki Nietrudno sie domyslic Zreszta ma twarz Bez wyrazu moze gra siebie

Nie interesuję się dogłębnie jej osobą.

Dawno takich bzdur nie czytałem, jak już chcesz podawać jakieś statystyki na poparcie swoich wyssanych z palca teorii to warto byłoby nad problemem zastanowić się głębiej i wziąć pod uwagę np. jaki procent ubóstwa albo gett stanowią murzyni. I z czego ta ich rzekoma skłonność do brutalności wynika. Ale wtedy musiał byś się faktycznie pochylić nad problemem przestępczości a wygodniej jest wciskać jakieś ciemnoty i popierać je wybiórczymi, wybranymi i wygodnymi dla siebie statystykami maskując swoje rasistowskie poglądy. Nie pozdrawiam i nie zaszczycę Cię już żadną odpowiedzią bo na szczęście nie mam w życiu misji otwierania oczu takim ignorantom zwłaszcza, że misje te z reguły są impossible (jak już tak lubisz obcojęzyczne wtrącenia).

Właśnie końcówka była najlepsza! To nagłe przyspieszenie, chaos, zagubienie, tysiące wątków, nie wiadomo o co chodzi - nikt lepiej nie ukazał w paru minutach historii XX wieku w filmowej poetyce surrealizmu.

Symbolika musi być w pewnym stopniu oczywista. Zbyt wiele powstało filmów, w których wizja autora była tak niejednoznaczna i nieskończona, że powstawały dziesiątki interpretacji, oświeconych filmwebowiczow (gdzie każda kolejna coraz głupsza). Film może być prosty jak kij - blockbuster. Może być ambitny i angażujący (mother!, wyspa tajemnic i inne klasyki), ale nie powinien zasłaniać swoich wad niedomówieniami.

Kiedy obejrzałem mother, a zrobiłem to przed momentem - zmęczony 12h pracą, późna pora - ledwo co wyłapałem symbolizm. Przez długi moment odbierałem tę wizję za destrukcyjną moc sprawczą weny pisarza artysty, czyli odebrałem film w najprostszy możliwy sposób. Później doszedłem do wniosku, że zbyt wiele scen kojarzy mi się z ST. No i przeczytałem interpretację potwierdzając swoje przypuszczenia.

Symbolika jest przedstawiona w sposób dosadny i jest to zaleta filmu, nie wada. Łamany niemowlak będący Chrystusem ma szokować, od tego jest sztuka, między innymi. Jennifer może być matką naturą, cząstką wszechmocnego, albo po prostu.. życiem. I tak ją odbieram.

Myślę, że albo nie podeszła ci stylistyka, albo odrzucają cię liczne przychylne opinie. To cechuje snobów (witam w klubie!), unikamy kina, które zostaje docenione na szeroką skalę i wypieramy się tego jednocześnie. W każdym razie film był dobry i chyba trochę na siłę szukałaś/eś mankamentów. Niemniej jest to twoja opinia i mogę sobie naskoczyć. Pozdrówki.

Jakkolwiek nie odbiegałby od dzisiejszych horrorów to wciąż jest to horror a nie thriller, bo są elementy nadprzyrodzone

Inteligentna z CIebie osoba, ja wyszedłem z kina z myślą, że do końca nie wiem o czym jest ten film chociaż coś mi się tam układało, ze chodzi o stworzenie świata, historię ludzkości, zagładę swiata i jego ponowne stworzenie...po tym co tutaj przeczytałem wszystko już rozumiem:-) Ten film to też ostrzeżenie dla ludzi co się może stać, jak będziemy przeginać.Pozdrawiam,

TAK. To nie jest horror. To psychologiczny dramat , wyglądający jakby powstał ze sztuki teatralnej. spoiler:
Opowiada o niszczeniu relacji damsko-męskich, przez narcyzm i potrzebę uwielbienia przez obcych ludzi.
Dla osób , które były w związkach z artystą - Mega Mocne i prawdziwe. Dla mnie ciary!

Ja się prawie popłakałam jak zobaczyłam jak skręcili kark temu dziecku a potem je jedli... to było okropne i do tej pory chce mi się płakać.. późniejsza scena już mniej ważna - dlaczego „Bóg” wymienił naturę na lepszy model?

Do tej pory scena z noworodkiem nie może mi wyjść z myśli i mnie aż serce ściska..

Właśnie, dobre pytanie. Ja bym nigdy nie wymienił Jennifer. I na pewno nie pozwoliłbym, by jakiś tłum Imigrantów robił z nią, i naszym dzieckiem co chciał!

bo wiekszosc z komentujacych zalozylo ze tytulowa Matka to Matka Natura, a ja np uwazam ze blizej jej do Matki Ziemii. Kiedy ludzie juz "spalili" swoj "dom", Bóg tworzy kolejną.

Pokaż mi żywą istotę, która nie umiera. W naturze wszystko umiera, a potem się odradza, choć oczywiście kiedy umierają miłe kobiety i małe kotki wydaje nam się to okrutne...

Dokładnie. Co ciekawe, ludzie tutaj rozpisują się nad odniesieniem filmu do Biblii, ale ja tu wyraźnie widzę jeszcze drugie oblicze tego filmu (aż dziwne, że nikt nie wrócił na to uwagi). Oprócz relacji Bóg-Matka Natura, pokazano też jak wygląda relacja między kobietą a mężczyzną w dzisiejszych czasach. Zauważcie - ten facet (Bóg) niby ją kocha i się troszczy, ale jak tylko pojawi się w otoczeniu ktoś inny, to po prostu ją olewa. Ona o coś prosi, cierpi, on ma ją gdzieś. Zobaczcie ile razy była ignorowana, ile razy musiała liczyć tylko na siebie, gdy mąż cieszył się uwielbieniem otaczających go ludzi. A już totalnie rozwalił mnie moment: jego dziecku złamano kark, a potem zjedzono, a on podszedł do tego, jakby nic się nie stało. A co tam! Zrobimy sobie nowe! No i to zakończenie: ukochana spłonęła! A co tam! Wymienię sobie na nowszy model!

Także, ten film można swobodnie tłumaczyć na dwa różne sposoby. W jednym i w drugim przypadku pasuje wprost idealnie: Biblia i współczesne związki.

Chyba nie ma bardziej oklepanego i przekłamanego motywu w kulturze niż dziewicza Matka Natura gwałcona przez Człowieka. Wystarczy popatrzyć statystyki śmiertelności noworodków, średnią długość życia, klęski głodu, klęski żywiołowe przed rewolucją przemysłową by skutecznie wyleczyć się z tego hipisowskiego bełkotu.

Ale wracając do filmu i interpretacji, to rzeczywiście wszystko pasuje. Jednak świetnie wpasowuje się też interpretacja zjawiska niekontrolowanej imigracji, z mężem jako pierwszoligowym Cuckiem kochającym bardziej wszystko co obce, niż własną żonę (ingroup loyalty -9000), posiadającym nieskończone pokłady naiwności w stosunku do najeźdźców.

Wspaniały film, którego bogactwem jest wielość interpretacji jakie można przyjąć. Zdecydowanie zmusza do myślenia nad ludzkością, relacją jej z Bogiem i z Naturą, nad religijnością, nad współczesną presją bycia kimś sławnym i rozpoznawalnym, telewizyjnym jarmarcznym celebryctwem. Oprócz wielkich pytań, krytycznego spojrzenia na całą cywilizację i wołania o opamiętanie mamy też związek dwojga ludzi i problem istniejącej w nim asymetrii. Mamy konfrontację postaw. Pytanie - ile możemy wybaczyć, ile możemy dać, by nie krzywdzić kogoś innego? Czy umiemy być dobrymi gośćmi w naszym wspólnym domu? Na ile on w ogóle jest nasz? Czy nie żądamy od życia/Boga/świata zbyt wiele? Jaka jest nasza rola w tym wszystkim? Jak powinniśmy postąpić? Jak oceniać to co widzimy? Jednym słowem kawał dobrego kina, którego długo nie zapomnimy.