W Teatrze Dramatycznym w Warszawie grała w monologu. Wcielając się w ćpunkę, zwróciła
się do kobiety z publiczności (wiem, że to przełamywanie granic między odbiorcą a aktorem
jest krytykowane/dość powszechne ostatnio), mówiąc coś na temat przyszłości, dzieci,
których sama nie ma, ponieważ jest w ośrodku dla uzależnionych i zmarnowała sobie życie
nałogiem. Kobieta się popłakała, mi łzy stanęły w oczach. Ten minimalizm przestrzeni, ta
pełnia uczuć. To było tak wiarygodne, że spokojnie można by to nagrać i zmanipulować
media, że powinna iść na odwyk, bo jest narkomanką :)
Szkoda, że się kobieta tak marnuje, grając kasjerki i bezimienne kobiety.